"Ψυχής άγνοια"

Παράξενο το φως της νύχτας τυφλό μα έγχρωμο από συναισθήματα, αντιλαμβάνεται την αλήθεια της ψυχής πριν καν αυτή βγει στον ήλιο, και την μετρά θυσιάζοντας τα κλειδιά από την πόρτα της καρδιάς στην άβυσσο της θλίψης, μη τυχόν και λαθέψει στην προσπάθεια του να αναζωογονηθεί στις αχτίδες του, ζώντας την διάφανη μα εκλεπτυσμένη διαφορετικότητα.
Η άνοιξη της παρορμητικότητας ως εγχειρίδιο ημιμαθείς συμφιλίωσης σκέψης, καρδιάς, ψυχής και θύμησης, συνηγορεί με την συνείδηση στον αχαλίνωτο λαβύρινθο εκπτωτικών συναισθημάτων συν το χρόνο ειδεχθείς βοήθεια ονειρικής χαλάρωσης, και έως ότου αμβλυνθούν επάξια της κυνικής ηρεμίας, άγχη και ηλεκτρισμένες αποταμιεύσεις ψυχικών ταλαντώσεων.
Ταλαντώσεις αποκαμωμένες ανάμεσα στον έρωτα και την μοναξιά χτυπάν στης ψυχής το πλάγιο κενό ασυναίσθητα, μεγαλώνοντας έτσι το εύρος της χρονικής απεξάρτησης, από το είναι της συντροφικότητας στο όλον της ατομικής υπερφόρτισης, κάτω από το αντικίνητρο πληγωμένης αγκάλης, στεγνού φιλιού και αποξηραμένου χαμόγελου.
Κι όμως μια θερμή αγκάλη ακόμη και στο υστέρημα του ονείρου της ελλείψει χαρμόσυνων κι εποικοδομητικών μελλοντικών οραματικών ψηγμάτων, λειτουργεί μεθυστικά μονωτικά της γλυκύτητας και της συμπυκνωμένης απόλαυσης, έστω και σε χρόνο ενεστώτα τείνοντας μηδενικά ως προς τον αμύθητο χρόνο της αναδεύτρας συνείδησης, κάνοντας τον λυγισμένο ορίζοντα να δείχνει στιγμιαία-όσο ανοιγοκλείνει ένα βλέφαρο-ισόρροπο φωτισμένο και εύρωστο.

Μακάρια η άγνοια της ψυχής ωσάν του φλοίσβου το πρωινό κελάηδημα.