"Το δάκρυ του πάθους"

Εν πλω της τρικυμίας των παθών μνημονεύει ο καθείς, της από καταβολής του άλυτες σκέψεις κάνοντας προσπάθεια να απαλλαγεί από τα αφρισμένα κύματα της ψυχής του,προσπάθεια μεταβαλλόμενη και επηρεάζουσα αναλόγως του κυκλικού αέρα που φυσά και της κατευθυνόμενης ριπής του που θε να τρυπήσει το μείζον απόθεμα που του απέμεινε για τούτες τις επουλωτικές σκέψεις.
Ανοίγοντας ωστόσο το σκουριασμένο λουκέτο της καρδιάς, ψάχνει ανάμεσα στα σκόρπια ιδεατά να βρει την αληθινή αρχή των, ώστε η μελέτη αρχειοθέτηση και αποδόμηση αυτών να γίνει στον σωστό χρόνο και ρυθμό ωσότου πληρωθεί η δεξαμενή με κενό αδάμαστο.
Κοιτώ σε βάθος μέσα μου και βλέπω, κουβάρι τα αισθήματα όπου παλεύουν να αποσχιστούν είτε να ζευγαρώσουν με τις μορφές και τις σιωπές πίσω από έκπτωτες μάσκες.
Κοιτώ σε βάθος μέσα μου και ακούω λαλιές, αντίλαλες κραυγές και νυχτερίδας ιαχές, ρόγχο αβυσσαλέου καταράκτη που προσπαθεί να γεμίσει στέρνα ρηχή, για να πλυθούν οι στεναγμοί μα την εκαταστρέφει.
Κοιτώ σε βάθος μέσα μου μη και μυρίσω το άρωμα του πόθου, του νυχτολούλουδου, του γιασεμιού που έτσι κι ανθίσει δυο φορές την μια το κλέβω και μεθώ την άλλη το τρομάζω.
Κοιτώ σε βάθος μέσα μου και με βλέπω που με κοιτώ με απορία, κι όπως διασταυρώνονται οι ματιές μου αντιλαμβάνομαι το δέος του ενδιάμεσου που κατοικώ και θέλω να λιποτακτήσω από το κενό, να μην με ξαναβλέπω.
Κι όπως ανασκουμπώνω τις κυκλικές θύμησες κι αναμοχλεύω τα θολωμένα όνειρα αδιάλυτα και λειψειχαρή, αφήνω την φαιά να ποτίσει και το τελευταίο αυλάκι του εγκεφάλου μου, έως ότου χαθεί στα βάθη του και ξαναγεννηθεί ως γόνος πια μικρού παιδιού.
Και ετούτη η αλήθεια παραμένει απλή καθάρια δίπλα μας σαν να μην υπάρχει, και είναι αυτή που σχηματίζεται από τα διάφανα δάκρυα μικρού παιδιού, που σαν πάρουνε την θέση τους μέσα μας, μόνο τότε αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχουν ανομολόγητα στοιβαγμένα πάθη παρά μονάχα ένα και μοναδικό, αυτό του παιχνιδιού στο ήλιο.