"Άνοιξη"

Λιτή και απέριττη η άνοιξη,κομψή στο συναπάντημα με τον χρόνο της, αφουγκράζεται την θλιμμένη περπατησιά που απομακρύνεται στο άπειρο του μακρινού νωθρού χειμώνα, και χαμογελά σβήνοντας από τα χρέη, τις ρωγμές της θύμησης και της βαριάς ομίχλης.
Χέρι χέρι με τον μοσχόφερτο άνεμο σαρώνοντας τα λουλουδοχώραφα της δροσερής και χαμογελαστής κοιλάδας, όπου οι χρωμοανθοί πασπαρτού υμνούν τον ήλιο τινάζοντας από την καρδούλα τους την γύρη την αγύριστη, που ψάχνει μεγαλεία ψυχής να κουρνιάσει, να ζωγραφίσει στον ουράνιο καμβά λεύκωμα ευτυχίας.
Κι άμα στέκεις εμπρός της μη λυγάς μη σπας σαν να είσαι ο καθρέπτης της, διότι δεν της πρέπει κανένα κάτοπτρο παρά μόνο ανθισμένες φλόγες σιωπηλές του έρωτα συνεδρίες, καθότι η εμορφιά της ψυχής της η καθάρια, λάμπει σαν φάρος στεγανός μόνιμος νυχθημερόν και βάλε, στο όνειρο και στην ζωή και φέγγει λευκές πορείες.
Άνοιξη πλημμύρα της ψυχής μας σιωπηλή, διάλογος στον έρωτα τον μεστό, μπούσουλας κι ελπίδα, ιδρώτας κι αντικριστά κορμιά, φιλί κατεβατό κι απύθμενη ματιά, αγνάντι και μακρινή αγκαλιά, λάμψη και άρωμα διαλεχτό, γεύση πλατιάς αγάπης, μαθημένη να υφαίνει το όνειρο να χτίζει μύριους μύθους που ο καθείς αν δέσει τα μάτια του θα'δει το ριζικό του.