"Ο άλλος μου εαυτός"

Κάποτε κάποτε μισώ τον εαυτό μου για πράγματα που δεν έκαμα, όσο η μοίρα με προτιμούσε για στερνοπαίδι της δίπλα στο άχρωμο τοπίο όπου θύμιζε ηλιοκαμένη έρημο, ρωγμή στου χρόνου το πάπλωμα που εκταμιεύει τα σκυθρωπά όνειρα μου.
Με μισώ ομπρός σε έναν μισό καθρέπτη, ώσπου βλέπω μόνο το μισό έξω μου, μιας και το είναι μου κατακερματίστηκε σε ψίχουλα, που τα τραβούν με τον ιδρώτα τους οι μέρμηγκες, στις σχισμές της ηλιοσκασμένης ερήμου.
Με μισώ που τα ερυθρά χείλη δεν άγγιξα, ούτε καν με το βλέμμα, μιας και τυφλώθηκα μεγαλωμένος στο σκότος της νοερής εξολοθρευμένης φαντασίας μου, από έναν πόλεμο ατέρμονων συναισθημάτων παράκρουσης και ολικής υποταγής στο έλεος της αβύσσου.
Με μισώ γιατί τ' αρώματα που οσφρήστικα, δεν φέρναν κάτι λιγότερο από την μυρωδιά της μούχλας, σαν από 'κείνες τις υγρές ροζιασμένες ταβανοσανίδες, που πλάθουν απάνω τους το δίχτυ οι αράχνες, και κρέμουνται ωσάν νομοταγής σταλακτίτες πάνω από την θύμηση μου, στο υπόγειο της συνείδησης μου.
Με μισώ και για τους ήχους που έσκαψαν τα αυτιά μου, και ας ήταν μόνο της σιωπής παρότι τους έριχνε η άρπα μιας φάλτσα νυχτερινής σκοτεινής καταιγίδας, με αστροπελέκια κι ομοβροντίες ξακουστών μα αινιγματικών ημίθεων.
Με μισώ έως ότου με βάψω κόκκινο με παθιασμένο αίμα σαν κι αυτό που θα φέρει η άνοιξη ξωπίσω της, για να χορέψω τον χορό του πολέμου, μήπως και νικήσω το άλλο μου μισό, που μισώ αντικρίζοντας το στον μισό καθρέπτη μου, από τα τυφλωμένα μάτια της ψυχής μου.