"Όνειρα πέταλα"

Γόνος βροχής κι αχτίδας είσαι

που αναπνέει σε κοίλα χαμόγελου

κι αποκαμωμένη από έρωτα σιωπάς την θύμηση σου

στα ύστερα της νυχτιάς

στη λάβα της λαμπάδας
και τρέχουν ξωπίσω σου οι ελπίδες χολές
αβύζαχτες, βαλσαμωτές στ' αμόνι
και που τις έβρισκες και που τις έχανες

φλέβες πρησμένες κείτονται

τ' αμφίδρομο μονοπάτι δεν το 'ζησες, ούτε την στάλα του
κι έλεγες να χορτάσεις την τύχη σου, φιλώντας την πυξίδα
μα μια ήττα τόλμησες στα χείλη, από γιασεμί άκορφο
κι από λεβάντας δέμα
κι η τυλιχτή κορδέλα σαν ξέφτισε, σου 'γνεψε μια θυμωνιά αγκάλες
στίβα στ' αγέρα την ξεριά, στίβα δίπλωσες
τούτη την ποικιλία από ξέφτια
όλα παράσημα ανθισμένα

"Φέγγους όνειρα"

Τον δρόμο τον εχάραξε η πεθυμιά σου
αγκαλιά με του φέγγους τα υγρά τρέμουλα
και ήρθε, και ήρθες
κι έλειψε το σκότος ιδανικά
για να σου αφήσει την σφραγίδα του
χτύπα την, χτύπα με, είμαι
στα μάτια σου, στον παφλασμό τους
κέρασε με, του στήθους σου όνειρα
άλυτα όμως, άπιαστα
με πόνο ταπεινά νοτισμένο
στην μνήμη μου, στην μνήμη σου
στην ψυχή σου, ψυχή μου

....αφιερωμένο εκεί που βλέπω....

“ Αποκαλόκαιρο”

Συναισθήματα αέρινα ζεστά
μονοπάτια δύσβατα λακωνικά
στου χρόνου το κύκλο άκυκλα
χορογραφία υγρή εκκωφαντική
δυο τρεις στάλες έρωτα πιο κει
συμφωνίας σούρουπο άτιτλο

ιώδιο και κόκκοι δυσέβρετοι
απώλειας ίριδας και φλόγα
στο μέσα μου ανάγλυφο σπείρωμα
κλεψύδρα γυμνή λιάζεται
μάνταλο και τρίαινα ζεύγος χάλκινο
την κόψη της φιλώ και χάνομαι

https://www.youtube.com/watch?v=QE7ENVI8Smc&feature=share...

"Στον χρόνο του έρωτα"

....ο έρωτας μέγας ταξιδευτής σε φτιάχνει από τα πέρα, πριν ακόμη τον δεις, πριν τον μυρίσεις, πριν τον γευτείς....τούτος ο έρωτας, μια νυχτιά κοντοστάθηκε στον καθρέπτη να δει την όψη του, να πει τον πόνο του στο άλλο του μισό, και τον μόνον που αντίκρισε ήταν τον θάνατο του....όρισαν λοιπόν μονομαχία μεγάλη τρανή, ώστε να μείνει ένας....μα οι πληγές άνοιγαν έκλειναν ξανά και ξανά και τελειωμό δεν είχαν....και τότε εμφανίστηκε η μάνα τους η αγάπη και είπε να κατεβάσει την αυλαία....και σκότωσε τον θάνατο με έρωτα....
....κι έτσι μένοντας μόνος ο έρωτας, σκέφτεται το δύσβατο μονοπάτι του....λέει να βαδίσει, να τρέξει να χαθεί, να τραβήξει για την μοιραία συνάντηση που του άφησε στο μυαλό η μητέρα του η αγάπη, στο τελευταίο της κοίταγμα....τα χνάρια του στο έμπα της νύχτας τον καλούν να κοκαλώσει, να αδράξει και το χώμα κομμάτι απ΄τον ιδρώτα του, να ποτιστεί κι αυτό με αισθήσεις....
....παραδίπλα στο άνοιγμα, πορτοκαλί τριαντάφυλλο προσποιείται το σούρουπο, ξεγελώντας την τύχη του μήπως και δραπετεύσει από τον καμβά του θύτη....δεν μεγάλωσε για να γίνει μπουκιά φαρέτρας....ωστόσο ο ταξιδευτής το αισθάνεται και ζυγώνει σιμά του....
....άγαλμα πια, εμπρός στον πορτοκαλί παράδεισο, το κοιτά και του λέγει....να κλέψω το άρωμα σου ή να σε κόψω;....κι εκείνο μη μπορώντας να κρυφτεί να διαφύγει ή έστω να συλλαβίσει την υπεράσπιση του, παίρνει το θάρρος και γράφει στα λαμπερά του πέταλα έναν στίχο....

"η ελπίδα μου αγκάθι κι αντίδοτο
ρωγμή της ψυχής σου και δώρο"....

....και τότε ο χρόνος μαράζωσε, ελύγισε, κάηκε....λιώσαν οι δείκτες του κι έγιναν δάκρυ....κι εκείνος στο άγγιγμα πάγωσε....το ελάχιστο αίμα που του απέμεινε, βάφτηκε σούρουπο....κι έφτιαξε τότε μια εσάρπα από πορτοκαλί πέταλα και μια δυο κόκκινες αχνές κηλίδες αίμα, δώρο της μάνας του....κι έμεινε για πάντα εκεί, τυλιγμένος στο αγκάθι....να ποτίζει με το δάκρυ του, τούτο το μικρό, δικό του πορτοκαλί τριαντάφυλλο....

“Το Στίγμα”

....είναι στιγμές που δεν έχεις από που να πιαστείς, παρά μονάχα από δυο χούφτες νότες, μια φωνή μισοραγισμένη, δυο μάτια τυφλά....κι όμως όλα αυτά είναι ικανά να σε τραμπαλίσουν, να σου ανακατέψουν την ψυχή πάνω κάτω....και μόλις ηρεμήσει κι αυτή σου μένουν κάποια λαθραία συναισθήματα, κάποια ταλαιπωρημένα χαμόγελα, δυο χέρια να σε κοιτάν και να τα κοιτάς....πληγωμένα λάφυρα του χρόνου είναι, που τα βγάζεις βόλτα να πάρουν τον αγέρα τους, να δουν λίγο φως....τούτο το φως το ανίκητο....από αυτό να γιομίσεις τα σωθικά σου, την αδειανή αυλή της καρδιάς και μη κλείσεις ξωπίσω την πόρτα....την μόνη ελπίδα να δεις τα ξωτικά και τις νεράιδες στο όνειρο σου και έξω από αυτό....την ώρα που γεννάει το σούρουπο....λυκόφως αγαπημένο....

....κι ύστερα έρχεται στο κατόπι, μια σταγόνα δάκρυ....ταξίδι χωρίς επιστροφή, ταξίδι ελεύθερης πτώσης ατελείωτο, θαρραλέο....και κομματιάζεται στην έρημη ηλιοκαμένη στεγνή ψυχή σου, κατακερματίζεται σε χίλιες και μία δροσοσταλίδες....αναθαρρεύει από τον λήθαργο τότε η έρμη η ψυχή....βγάζει τον ύστερο αναστεναγμό της και τινάζεται, αφήνοντας πάνω της την μία και μοναδική στάλα δροσιάς....υγρό κλειδί το λέει, δώρο βασανισμένο, το μόνο που γνωρίζει τον κωδικό να εισχωρήσει στην απομόνωση....να φρεσκάρει την μνήμη να λήξει την ομηρία....να ελευθερώσει τον έρωτα....

....και βγαίνοντας έξω ο έρωτας στο φως τυφλώνεται, χάνει τον μπούσουλα του, διαολίζεται....κοντοστέκεται παίρνει τις ανάσες του, κάνει την σκέψη του αδράχτι μέχρι να ξετυλίξει το νήμα, να δει αν αντέχει το ταξίδι στο φως, στο χάος....πιάνει ένα χάρτη ναυτικό τον απλώνει και κόβει τον λεβάντε στη μέση....κάπου άκουσε ότι προς τα ΄κει ζει η χαμένη ατλαντίδα του....που πριν χαθεί ήταν ένα νησί που ταξιδεύει....που είχε στην αγκαλιά του κοχύλια κι έναν φλοίσβο που χόρευε....κάθε που έλουζε την ψυχή της....

"Η Ψηφιακή Δαντέλα"

Στον χωροχρόνο της επιστήμης είναι αριθμημένα ουκ ολίγα στοιχεία που μπορούν να μετατρέψουν την εκάστοτε ενέργεια τους. Το μόνο ίσως που δεν έχει καταγραφεί είναι η ψήφος. Στοιχείο κατά βάση άυλο, αλλά μετατρέψιμο και εφαρμόσιμο σε άλλη μορφή, ιδιαίτερης αξίας. Αξία όπου στην ηλεκτρομαγνητική της διάσταση βέβαια, αποτελείται από επιστήμονες έως απλούς εργάτες ονόματι υποψήφιοι, και από ένα υπερθεματικό ακροατήριο περίσσιας χάρης και ποικιλομορφίας, που ονομάζεται ψηφοφόρος/οι.
Η δυναμική του τεράστια. Κινεί πόδια (από κλωτσιές έως χορευτικές φιγούρες), χέρια (από χειραψίες έως σφαλιάρες), βλέμματα (από ευρυγώνια έως καρφωμένα), αυτιά (από τρύπια ως σφραγισμένα), σε ασύλληπτους ρυθμούς αλλά περισσότερο από όλα κινεί την γλώσσα σε άυλες ηχοχρωματικές συνθέσεις. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις λέξεις, προτάσεις, υποσχέσεις, θέματα, διαπιστώσεις, διευκρινίσεις κτλ.
Η τεράστια λοιπόν αυτή ενεργειακή δυναμική παίρνει την μορφή ιστού, κατά προτίμηση θα έλεγα περίτεχνης δαντέλας σαν και αυτή που χρησιμοποιεί για αισθησιακή εσωτερική προστασία-πρόκληση, κομψή αιθέρια ύπαρξη.
Ζητούμενο πάντα οι τρύπες της δαντέλας, αυτά τα ευσεβή ανοίγματα-χασίματα, εάν και πόσο μπορούν να καλυφθούν να ομογενοποιηθούν ως ενιαία, ώστε να μην μπερδεύονται οι ισορροπίες.
Φρονώ λοιπόν, ότι η κοινωνικοπολιτική δυναμική της δαντέλας, μας καλεί να α-ψηφίσουμε την αισθητική της αποκατάσταση που τόσο λατρεύουμε.

Υποφήφιος Τοπικός Σύμβουλος

Βαγγέλης Θεοδωρίδης

https://www.youtube.com/watch?v=eSDWYOaZd7A

"Πιο υποψήφιος πεθαίνεις" (Σατυρικόν)

Μιας και βρισκόμαστε σε προκαλπηαία περίοδο θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα ξεχωριστό ταλέντο, έναν υποψήφιο με πυγμή που λίγο πολύ όλοι γνωρίζετε. 

Δεν ξέρω από που να αρχίσω, από την λεβεντιά την μερακλοσύνη την κορμοστασιά, το αχαλίνωτο τικ στον λοβό του αριστερού του αυτιού, ή την ανιδιοτελή του βλεφαρόπτωση.... 

Ας μη πολυλογώ όμως για να πάμε στα πιο ουσιώδη....

Είναι πρόεδρος, διευθύνων και νομικός σύμβουλος με χρέη κλητήρα μεσοπρόθεσμου χαρτοφυλακίου και λύσεων, ταξιθέτης, μπάτλερ, και παρκαδόρος κινητών τηλεφώνων, στην θυγατρική οφ σορ εταιρία του δήμου ονόματι ΔΗΜΟΝΤΕΡΤΙΑ.
Έχει αναγάγει την εργασία του σε επιστήμη όσο κανένας άλλος σε τούτο το πόστο, μιας και το ακαθόριστο τουριστικό προϊόν της πόλης μας ταξιδεύει διεθνώς επί της εποπτείας του....

Σας παραθέτω μερικές μόνο από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του....
-Αξιοζήλευτη συμμετοχή στην διεθνή έκθεση "σπαραγγιών-σαλιγκαριών" στο Γιβραλτάρ.
-Πρώτο βραβείο στην διεθνή έκθεση "ριγέ θρούμπας" στο κάτω Βλαδιβοστόκ.
-Ενεργή συμμετοχή στην διεθνή έκθεση "λεπιού-αυγοτάραχου σαρδελομάνας" στα Ιμαλάια.
-"Χρυσό τσεμπέρι" για την βιολογική λεύκανση μαύρης ζάχαρης στην εμπορική έκθεση "Kourabiedes" στην Γη του Πυρός.
-Ειδικό βραβείο περιτυλίγματος σε πρότυπο αγώνα "γεμιστής λαχανοσφολιάτας" στην Μαδαγασκάρη.
-"Καυτό τσουκάλι" στην κλαδική έκθεση κρύων χωρών "Anadromos Ouraniskos" στην Γροιλανδία.
-Πλατινένια ετικέτα σε δοκιμασία οινοθεραπείας στην ημιδιεθνή έκθεση "Alkooltsene" στο βόρειο Αζερμπαϊτζάν.
Επόμενος στόχος του, η αδελφοποίηση της πόλης μας με την πόλη Ouigias (Ουτίγια διαβάζεται) στην Ανατολική επαρχία του Κατμαντού για την περαιτέρω σύσφιξη εμπορικών σχέσεων, με σκοπό την ανταλλαγή τεχνομεταφοράς και βιολογικής συσκευασίας τροφίμων, π.χ θα εξάγουμε αλίπαστη ψαρομπομπότα και θα εισάγουμε φιλέτο ταραντούλας που κάνει καλό στα όνειρα μας.
Λάτρης της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, περνάει ώρες χαλάρωσης μέσα σε κιούπι απαγγέλοντας Ερωτόκριτο και Σαπφώ.... υπό την συνοδεία πιανοτρομπέτας. Δεινός εμπνευστής-λογοθεραπευτής εφαρμοσμένης μαντινάδας, έχει κερδίσει σε δεκάδες αγώνες με βοσκαράδες Κρητικούς, και πάντα με έπαθλα τριμμένη μυζιθρογραβιέρα, συγκλινοαπόκλινα αντικριστά, απακιομπούρεκα, σκαλτσουνοπουρέδες, χοχλιοφονδάν και άλλα....
Γαλαζοαίματος από στάνη στην καταγωγή, έχει συνοδεία-προστασία του τον φανταστικό αντιμύδαρχο, όπου γυρνοβολάν στις οικίες ψυχοφόρων, συλλέγοντας αυγά για ομελέτα. Είναι ειδικός στο σπάσιμο αυγών.... τόσο καλός ώστε τον κάλεσε ο Σκαρμούτσος για κοινή εκπομπή σε γνωστό σεφοκάναλο.
Έτσι όπως τον εβλέπω με την προσωπική μου ματιά, μου φέρνει κάτι σε μιξάζ Μαυρογιαλούρου-Γκόρτσου-Οτσαλάν-Τσε.... τσε πάλι αριστερά, τσε πάλι δεξιά, φτάσαμε.
Επίσης θα μείνει στην ιστορία της πόλης ως ο πρώτος που έφερε τουριστικά κρούζερ-υπερκάηκα στο λιμάνι μας και έξω από αυτό.
Γεννημένος χιουμορίστας μακρινός συγγενής του Αρκά, γνωρίζει απ' έξω όλες τις εικονογραφημένες ιστορίες του Κάρχη, Ραν-ταν-πλάν, Μπόζο, Λόλεκ, Μπιμπ-Μπιμπ, Αγκαλίτσα, κτλ.
Όραμα του για το πολύ μακρινό μέλλον, η κατασκευή-δημοπράτηση πολιτικού φορέα ονόματι "Το Μπρόκολο" για μια εικονική κοινωνία ουσίας.

*Το παρών κείμενο υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα της SKILAKIS-KARXIS-GOTZILAS Μ.Κ.Ο
*Επιτρέπεται με απαγόρευση η αναδημοσίευση του εν λόγο κειμένου.
*Οι τυχών παραβάτες θα τιμωρηθούν με την δίαιτα του οσπριοσαλούμπαρδου.

Υποφήφιος Τοπικός Σύμβουλος
Βαγγέλης Θεοδωρίδης

“Ιφ γιου γκόου karvouno”

Που χάθηκες φιλαράκι; -Άσε μόλις βγήκα από μια φωλιά για τερμίτες. Μπήκα για ένα αυθεντικό τατουάζ μπας και πλανέψω τις ρυτίδες μου. Τόσο ήλιο στο κορμί μου, τόσες αχτίδες πάνω μου σε σχήμα χορτάρινης σκούπας, που να αντέξει το έρμο, κομμάτια....

-Έλα τώρα αφού έχεις και δεύτερο σώμα φτιαγμένο από πηλό, όπως λέει και ο αοιδός.

-Ό δικός μου ο πηλός έχει και λίγη κοπριά μέσα, απ' αγρίμι βέβαια, αλλά άστο καλύτερα, τούτο το σώμα εξαιρείται του έρωτα και της αγάπης. Είναι ψηλότερα και απ' τα δυο έχει τον έλεγχο τους, δίνει παίρνει μαλώνει, κλαίει αναχαιτίζει χτυπά, παίζει πόκερ με το όνειρο, παραπλεύρως κρεοπωλείο-πωλείται φρέσκος χυμός....Μαζί του ονειρεύτηκα έζησα ομολόγησα και ανομολόγησα τα πως και τα τίποτα. Ρίχτω στο ορεκτικό καβάλατο φύγε πέτα το. Τα σέβη μου δεσποινίς η καρδιά σου έχει έναν λεκέ, αλλά έχω και ένα σκουριασμένο πλυντήριο ψυχών, άμα δουλέψει χάρισμα σου.

Κι ύστερα ήρθε η Λουμμπούτιν με το μέτρο, μασάζ και γόβα με χωρίς λάδι, αλλά που; ιπποπόταμος βλέπεις δεν τρυπιέμαι με τίποτα. Κάθε που ανοίγει η πόρτα-το θόρυβο μου μέσα- οι αναστεναγμοί πηγαινοέρχονται πατημένοι, γόβα ή πλάστης, δεν ξέρω! Κανείς δεν μου είχε πει ως τώρα ότι υπάρχουν ιστορικοί μεντεσέδες.

Άνοιξα ένα σακούλι αλάτι χοντρότατο τρικυμιασμένο, χαλάλι είπα και το 'πνιξα στην μπανιέρα μαζί με πασχαλιές κρίνα και ρίγανη, έτσι για να φτιάξω βυθό. Βλέπεις τα φύκια και οι μεταξωτές κορδέλες δε βγήκαν ακόμη στις αγορές.

Τελευταία τα έχω και με τον καφέ, δε μου κάθεται βρε παιδάκι μου. Εκεί που βράζει αντί να φουσκώσει και να χυθεί, σκάει. Οι φουσκάλες δεν αντέχουν άλλη θαλπωρή και μπαμ. Βέβαια φταίει και η αφίσα “του Βεζούβιου” που κρέμασα απέναντι για να καλύψω τον δρόμο του νερού από το ταβάνι στα πατώματα. Τέλος πάντων, το είπα φαινόμενο “ναούμ”. Το μελετάω εξ αποστάσεως. Φαντάσου “ναούμ” στο μάτι μου. Λες να φταίει η “τόση μαύρη ζάχαρη” που φέρνει αντίσταση; Οκ, έναν σκέτο τότες σε χωρίς φλιτζάνι.

Κάρβουνο κάρβουνο φώναξε μια φωνή μέσα μου. Τι το θες βρε....εεεε....να ρίξω καμιά σκιά πάνω μου να χαθώ στη νύχτα....

....”If you go away”....φαλτσάρει το ράδιο....

"Ερωμένη την λες"

Μια πόλη, μια γυναίκα, μια θεά. Ποια από τις τρεις άραγε θα χωρέσει στο γοβάκι του μυαλού μου, του μυαλού σου, ώστε να σύρει τον χορό;

Σώπα και άκου. Άκου τα βήματα και ύστερα δες. Δες με το μέσα σου την χορογραφία, στο φως στην σκιά, στην ανατολή στην δύση.

Υγρός ζωντανός παράδεισος θαρρώ, μιλάει φωναχτά σχεδόν εκκωφαντικά συνήθως. Αλλά η σιωπή της, τούτη είναι που οργώνει τα βλέφαρα καθώς βγάζουν το νυχτοκάματο τους. Εικόνες για μένα αλλά και για σένα, εικόνες που έρχονται και φεύγουν, εικόνες που τρέχουν αλλά και που παγώνουν, εικόνες κολλύριο για τα ξένα μάτια αλλά και για τα γνωστά.

Εκατοντάδες χρώματα την μέρα, μυριάδες σκιές την νύχτα, υμνούν τον καλλιτέχνη τις αισθήσεις τον έρωτα.

Γυναίκα λοιπόν, ίσως γιατί εκφράζει πιότερο την ζήση που αντιλαμβάνομαι μαζί της, αλλά και το όνειρο που με συνεπαίρνει τα μέγιστα, ώστε να μη την έχω απατήσει ποτέ στην ψυχή.

Θηλυκό ντόμπρο που διαχειρίζεται τις σκιές του μαγικά, βγάζοντας τον σκηνοθέτη τρελό, σαστισμένο, εκτός προβολής, ανήμπορο να κουμαντάρει τα εικονοστοιχεία του.

Κόρη με ήχους βροντές, σιωπές και μελωδίες, για χορούς κυκλωτικούς και άκυκλους, χορούς που καίγονται να σε πιάσουν απ' τα μέσα σου να σου μάθουν τα βήματα, να πας παραπέρα να πας ίσα για βουτιά.

Αμόλυντη παρθένα μα και πρόστυχη, γεμάτη ηδονή, γεμάτη καμπύλες λυτρωτικές που λαμπυρίζουν στον ήλιο, που ερωτεύονται στην σκιά. Αυτό όμως είναι το τραγούδι της σκιάς, που αφήνει τα χρώματα να μπαινοβγαίνουν από τις θαρραλέες εικόνες της μέρας, στις φοβισμένες σέπιες της νύχτας, που κατατρέχει το όνειρο, που μεγεθύνει τον έρωτα στο κορμί της.

Εργόχειρο της, η δαντέλα με τις εικόνες. Μαϊστράλι και αστροπελέκι, πούσι και άρωμα, καμπάνα και δόλωμα, πανσέληνος και ξόβεργα, όλα εκεί κι άλλα τόσα να μαρτυρούν τα πάθη που μπαινοβγαίνουν στην δαντέλα της.

Πόσο με εξιτάρει το καθαρό φως πάνω της-εκείνο που ζηλεύεις σαν καλοκαιριάτικο μαύρισμα-πόσο με παρασέρνει η παγωμένη ανάσα της, λες κι έρχεται από τον σταυρό του Βορρά.

Ε ναι για, αυτή είναι η πόλη μου, πατρίδα μου, ερωμένη, βάσανο μου που έχει χαραγμένο στα εσώψυχα της τον σταυρό του Βορρά, τον μύθο της κρυστάλλινης πριγκίπισσας που ερωτεύεται τον χρόνο της όσο την πιπιλάμε....

http://www.youtube.com/watch?v=Dsq8BM4M7Xs

"Μετά την επιστροφή"

Δώσε μου ένα χάδι είπε μια φωνή μέσα μου. Αυτό είναι το μαγικό χάδι που μπαινοβγαίνει στην δαντέλα της ψυχής γράφοντας τον λαβύρινθο του έρωτα. Ανερμάτιστος ο έρωτας πηγαινοέρχεται κι αυτός δίχως να ξαποστάσει να πιει δυο χούφτες νότες, να δροσιστεί. Τρελός ο ρυθμός του δεν γράφει συναίσθημα ορατό, μόνο αφήνει κάποια ηχοχρώματα να δέσουν να τυλιχτούν στο κενό της, εκεί που δεν λιώνει ο πάγος. Το άρωμα της πενταδιάστατο καταφθάνει από παντού, σαν γιατριά στον τρελό που όμως δεν πιάνει. Μια ώριμη ματιά της υγρή κατά προτίμηση κι ας προήλθε από αναταράξεις, κάνει το είδωλο να σείεται ποικιλοτρόπως ώσπου να σπάσει.

Δεμένος στα γκρέμνα της, υπομένω την σιγή σαν μαστίγωμα στο δέρμα μου, για να πάρει η ψυχή το μάθημα, να λυθεί να τρέξει ξωπίσω της, πίσω από το άρωμα της.

Τούτο το άρωμα το νιώθω παντού. Η διαίσθησή μου λέει να γράψω την μελωδία του έρωτα πάνω σ' αυτό. Άλλοτε πάλι μου γνέφει να βουτήξω στα μάτια της να κάμω το ταξίδι δίχως γυρισμό, με πυξίδα την ένταση της ανάσας καθώς λυγά απ' το βαρύ φορτίο. Τα πριν και τα μετά δεν έχουν γνώμη.

Αφέθηκα στον γυρισμό. Ο φόβος έτριζε την γέφυρα καθώς περνούσα δυο φορές. Πας και δεν έρχεσαι λέγαν, αλλά το πέρασμα πρέπει να το δεις να το κατανοήσεις, να το ζήσεις και ανάποδα. Έτσι νυμφεύεσαι την σοφία του μετά, την σοφία των εκλεκτών των λίγων καθώς ερμηνεύουν τα κρυπτογραφημένα όνειρα με μια σειρά πρωτόγνωρη. Πες το περιέργεια τόλμη, πες το ερέθισμα, όμως το ταξίδι ολοκληρώθηκε. Ένα ταξίδι κρυφής επιστροφής από την χαμένη πύλη. Ταξίδι σπουδής πόνου και ηθικής, κατευόδιο στην παλιά ψυχή. Εμπόδια πληγές λαξευμένες ρωγμές δεν κατάφεραν να κλείσουν θέση εισιτήριο 'μα θες για τα πέρα, για το άπειρο.

Έτσι πρέπει-αποφάνθηκε η αγκαλιά στο δικαστήριο του πόνου. Και το χαμόγελο και το χαμόγελο, και το φιλί και το γέλιο και το χάδι, όλα στην υπεράσπιση για τις αχτίδες της αλήθειας. Η απόφαση χαραγμένη στην δύση με βατήρα την ανατολή. Και η έρμη η νυχτιά δικαστής του ονείρου, όσο κι αν χτυπήσει το ψυχόσφυρο στην έδρα της, στηθοπαλεύει κι αυτή τα παλιά της καμώματα. Αλλά τελικά κουρνιάζει κάπου εκεί πρυμνά της βάρκας. Περιμένει τον χρόνο να δουλέψει τον ήλιο μέσα της, να αποξηράνει τα κατακάθια της επώδυνης σάρκας, να αναχαιτίσει την έπαρση της μνήμης. Κάποιες ελπίδες δεν είχαν λιώσει τελικά, αλλά όπως και στην δαντέλα, την δύναμη την μετράς στα ανοίγματα στις τρύπες στα χασίματα.

Αυτό είναι, μια βάρκα μοναδική που κυνηγάει φλοίσβους που κοντοστέκεται για λίγο στα βότσαλα που χαράζει την άμμο....

Μια βάρκα με τον χάρτη του έρωτα στο πέτσωμα της....

“Η Λήθη και ο Κλέφτης”

Οι μέρες ετούτες ξακουστές στο καταχείμωνο, ωστόσο εγώ ζω τις νύχτες. Τούτες λοιπόν είναι οι λεγόμενες Αλκυονίδες νύχτες, εθισμένες στον έρωτα, απαράμιλλα διαθέσιμες στα πλοκάμια της φαντασίας και του πόθου, σε αντίθεση με τις ημέρες που κυλάνε σε νηνεμία.
Έρχονται συνεχώς αβίαστα να συν-παρασύρουν το κοινότυπο, να χλευάσουν με γκριμάτσες το υποτιθέμενο σταθερό πρωινό χαμόγελο, να γελοιοποιήσουν την κλειδωμένη αγκαλιά.

Νύχτες θέατρο σκιών από κορμιά φευγάτα στο όνειρο, κρεμασμένα στην υγρασία των μικρών δεικτών του ρολογιού, με βλέφαρα σαγηνευτικά ανάκατα να συλλέγουν ιδρώτα για να γλιστρήσει το όνειρο να προχωρήσει.
Μα τα κορμιά σφιχτοδεμένα από την φαιά του μυαλού που είναι ένα, παρακάμπτουν την σάρκα και γίνονται αίσθηση, κάτι λιγότερο από καπνός, δεν αναπνέουν δεν αναπνέονται, είναι όμως εκεί στο μυστήριο της θηρεύτρας νυχτιάς, εκείνης που σαμποτάρει την ημέρα, που έκλεψε την καυτή του ήλιου σφραγίδα της, για να μαρκάρει τις ψυχές που γεύονται την φήμη των πιο αλλοπρόσαλλων νυχτών.

Τσακ τσακ...έφυγε η πένα από το χέρι μου σκάζοντας στο ξύλινο πάτωμα, θυμίζοντας με ότι πρέπει να ανοίξω τα μάτια και να σφαλίσω το όνειρο για υστερότερα.
Άργησα κάποια δεύτερα να βγάλω την ανάσα μου, μάλλον με συνεπήρε η σιωπή. Η εσωτερική μου φλυαρία δεν άφησε να αναδυθούν και τα υπόλοιπα μου συναισθήματα. Η καρδιά μου κλειστό κοχύλι που μέσα της μάχονται οι χαρές και οι λύπες. Φευγαλέα στιγμή ήταν, αλλά τελικά την είδα. Την είδα την άνοιξη πριν κοπιάσει για τα καλά. Της πήρα ίσα ίσα δυο κουβέντες, τόσες ώστε με το που σήκωσα τα βλέφαρα είχε εξαφανιστεί.

Είναι πολυδιάστατο τελικά το όνειρο. Μέσα σε αυτό αναπνέω, μέσα σε αυτό ζωγραφίζω το μονοπάτι μου. Θα ήθελα να έχω κλωτσήσει κάθε στερημένο χαμόγελο, να το στείλω σε λιβάδι οργωμένο μήπως και ανθίσει. Είναι το λιβάδι της λήθης, της λήθης μου. Και η αφέντρα του λιβαδιού εκεί ανέκφραστη, ατάραχη, περιμένει να την εζυγώσω.

-Να 'μαι λοιπόν εδώ μπροστά σου, σιγοψιθυρίζει η ψυχή μου.

-Είμαι η Λήθη, τι σε έφερε απέναντι μου παλικάρι και πως σε λένε; απαντάει η ψυχή της.
-Κλέφτη με λένε, Κλέφτη ψυχών....