"Μετά την επιστροφή"

Δώσε μου ένα χάδι είπε μια φωνή μέσα μου. Αυτό είναι το μαγικό χάδι που μπαινοβγαίνει στην δαντέλα της ψυχής γράφοντας τον λαβύρινθο του έρωτα. Ανερμάτιστος ο έρωτας πηγαινοέρχεται κι αυτός δίχως να ξαποστάσει να πιει δυο χούφτες νότες, να δροσιστεί. Τρελός ο ρυθμός του δεν γράφει συναίσθημα ορατό, μόνο αφήνει κάποια ηχοχρώματα να δέσουν να τυλιχτούν στο κενό της, εκεί που δεν λιώνει ο πάγος. Το άρωμα της πενταδιάστατο καταφθάνει από παντού, σαν γιατριά στον τρελό που όμως δεν πιάνει. Μια ώριμη ματιά της υγρή κατά προτίμηση κι ας προήλθε από αναταράξεις, κάνει το είδωλο να σείεται ποικιλοτρόπως ώσπου να σπάσει.

Δεμένος στα γκρέμνα της, υπομένω την σιγή σαν μαστίγωμα στο δέρμα μου, για να πάρει η ψυχή το μάθημα, να λυθεί να τρέξει ξωπίσω της, πίσω από το άρωμα της.

Τούτο το άρωμα το νιώθω παντού. Η διαίσθησή μου λέει να γράψω την μελωδία του έρωτα πάνω σ' αυτό. Άλλοτε πάλι μου γνέφει να βουτήξω στα μάτια της να κάμω το ταξίδι δίχως γυρισμό, με πυξίδα την ένταση της ανάσας καθώς λυγά απ' το βαρύ φορτίο. Τα πριν και τα μετά δεν έχουν γνώμη.

Αφέθηκα στον γυρισμό. Ο φόβος έτριζε την γέφυρα καθώς περνούσα δυο φορές. Πας και δεν έρχεσαι λέγαν, αλλά το πέρασμα πρέπει να το δεις να το κατανοήσεις, να το ζήσεις και ανάποδα. Έτσι νυμφεύεσαι την σοφία του μετά, την σοφία των εκλεκτών των λίγων καθώς ερμηνεύουν τα κρυπτογραφημένα όνειρα με μια σειρά πρωτόγνωρη. Πες το περιέργεια τόλμη, πες το ερέθισμα, όμως το ταξίδι ολοκληρώθηκε. Ένα ταξίδι κρυφής επιστροφής από την χαμένη πύλη. Ταξίδι σπουδής πόνου και ηθικής, κατευόδιο στην παλιά ψυχή. Εμπόδια πληγές λαξευμένες ρωγμές δεν κατάφεραν να κλείσουν θέση εισιτήριο 'μα θες για τα πέρα, για το άπειρο.

Έτσι πρέπει-αποφάνθηκε η αγκαλιά στο δικαστήριο του πόνου. Και το χαμόγελο και το χαμόγελο, και το φιλί και το γέλιο και το χάδι, όλα στην υπεράσπιση για τις αχτίδες της αλήθειας. Η απόφαση χαραγμένη στην δύση με βατήρα την ανατολή. Και η έρμη η νυχτιά δικαστής του ονείρου, όσο κι αν χτυπήσει το ψυχόσφυρο στην έδρα της, στηθοπαλεύει κι αυτή τα παλιά της καμώματα. Αλλά τελικά κουρνιάζει κάπου εκεί πρυμνά της βάρκας. Περιμένει τον χρόνο να δουλέψει τον ήλιο μέσα της, να αποξηράνει τα κατακάθια της επώδυνης σάρκας, να αναχαιτίσει την έπαρση της μνήμης. Κάποιες ελπίδες δεν είχαν λιώσει τελικά, αλλά όπως και στην δαντέλα, την δύναμη την μετράς στα ανοίγματα στις τρύπες στα χασίματα.

Αυτό είναι, μια βάρκα μοναδική που κυνηγάει φλοίσβους που κοντοστέκεται για λίγο στα βότσαλα που χαράζει την άμμο....

Μια βάρκα με τον χάρτη του έρωτα στο πέτσωμα της....