Μια πόλη, μια γυναίκα,
μια θεά. Ποια από τις τρεις άραγε θα
χωρέσει στο γοβάκι του μυαλού μου, του
μυαλού σου, ώστε να σύρει τον χορό;
Σώπα και άκου. Άκου τα
βήματα και ύστερα δες. Δες με το μέσα
σου την χορογραφία, στο φως στην σκιά,
στην ανατολή στην δύση.
Υγρός ζωντανός παράδεισος
θαρρώ, μιλάει φωναχτά σχεδόν εκκωφαντικά
συνήθως. Αλλά η σιωπή της, τούτη είναι
που οργώνει τα βλέφαρα καθώς βγάζουν
το νυχτοκάματο τους. Εικόνες για μένα
αλλά και για σένα, εικόνες που έρχονται
και φεύγουν, εικόνες που τρέχουν αλλά
και που παγώνουν, εικόνες κολλύριο για
τα ξένα μάτια αλλά και για τα γνωστά.
Εκατοντάδες χρώματα
την μέρα, μυριάδες σκιές την νύχτα,
υμνούν τον καλλιτέχνη τις αισθήσεις
τον έρωτα.
Γυναίκα λοιπόν, ίσως
γιατί εκφράζει πιότερο την ζήση που
αντιλαμβάνομαι μαζί της, αλλά και το
όνειρο που με συνεπαίρνει τα μέγιστα,
ώστε να μη την έχω απατήσει ποτέ στην
ψυχή.
Θηλυκό ντόμπρο που
διαχειρίζεται τις σκιές του μαγικά,
βγάζοντας τον σκηνοθέτη τρελό, σαστισμένο,
εκτός προβολής, ανήμπορο να κουμαντάρει
τα εικονοστοιχεία του.
Κόρη με ήχους βροντές,
σιωπές και μελωδίες, για χορούς κυκλωτικούς
και άκυκλους, χορούς που καίγονται να
σε πιάσουν απ' τα μέσα σου να σου μάθουν
τα βήματα, να πας παραπέρα να πας ίσα
για βουτιά.
Αμόλυντη παρθένα μα
και πρόστυχη, γεμάτη ηδονή, γεμάτη
καμπύλες λυτρωτικές που λαμπυρίζουν
στον ήλιο, που ερωτεύονται στην σκιά.
Αυτό όμως είναι το τραγούδι της σκιάς,
που αφήνει τα χρώματα να μπαινοβγαίνουν
από τις θαρραλέες εικόνες της μέρας,
στις φοβισμένες σέπιες της νύχτας, που
κατατρέχει το όνειρο, που μεγεθύνει τον
έρωτα στο κορμί της.
Εργόχειρο της, η δαντέλα
με τις εικόνες. Μαϊστράλι και αστροπελέκι,
πούσι και άρωμα, καμπάνα και δόλωμα,
πανσέληνος και ξόβεργα, όλα εκεί κι άλλα
τόσα να μαρτυρούν τα πάθη που μπαινοβγαίνουν
στην δαντέλα της.
Πόσο με εξιτάρει το
καθαρό φως πάνω της-εκείνο που ζηλεύεις
σαν καλοκαιριάτικο μαύρισμα-πόσο με
παρασέρνει η παγωμένη ανάσα της, λες κι
έρχεται από τον σταυρό του Βορρά.
Ε ναι για, αυτή είναι η
πόλη μου, πατρίδα μου, ερωμένη, βάσανο
μου που έχει χαραγμένο στα εσώψυχα της
τον σταυρό του Βορρά, τον μύθο της
κρυστάλλινης πριγκίπισσας που ερωτεύεται
τον χρόνο της όσο την πιπιλάμε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου