“Το Στίγμα”

....είναι στιγμές που δεν έχεις από που να πιαστείς, παρά μονάχα από δυο χούφτες νότες, μια φωνή μισοραγισμένη, δυο μάτια τυφλά....κι όμως όλα αυτά είναι ικανά να σε τραμπαλίσουν, να σου ανακατέψουν την ψυχή πάνω κάτω....και μόλις ηρεμήσει κι αυτή σου μένουν κάποια λαθραία συναισθήματα, κάποια ταλαιπωρημένα χαμόγελα, δυο χέρια να σε κοιτάν και να τα κοιτάς....πληγωμένα λάφυρα του χρόνου είναι, που τα βγάζεις βόλτα να πάρουν τον αγέρα τους, να δουν λίγο φως....τούτο το φως το ανίκητο....από αυτό να γιομίσεις τα σωθικά σου, την αδειανή αυλή της καρδιάς και μη κλείσεις ξωπίσω την πόρτα....την μόνη ελπίδα να δεις τα ξωτικά και τις νεράιδες στο όνειρο σου και έξω από αυτό....την ώρα που γεννάει το σούρουπο....λυκόφως αγαπημένο....

....κι ύστερα έρχεται στο κατόπι, μια σταγόνα δάκρυ....ταξίδι χωρίς επιστροφή, ταξίδι ελεύθερης πτώσης ατελείωτο, θαρραλέο....και κομματιάζεται στην έρημη ηλιοκαμένη στεγνή ψυχή σου, κατακερματίζεται σε χίλιες και μία δροσοσταλίδες....αναθαρρεύει από τον λήθαργο τότε η έρμη η ψυχή....βγάζει τον ύστερο αναστεναγμό της και τινάζεται, αφήνοντας πάνω της την μία και μοναδική στάλα δροσιάς....υγρό κλειδί το λέει, δώρο βασανισμένο, το μόνο που γνωρίζει τον κωδικό να εισχωρήσει στην απομόνωση....να φρεσκάρει την μνήμη να λήξει την ομηρία....να ελευθερώσει τον έρωτα....

....και βγαίνοντας έξω ο έρωτας στο φως τυφλώνεται, χάνει τον μπούσουλα του, διαολίζεται....κοντοστέκεται παίρνει τις ανάσες του, κάνει την σκέψη του αδράχτι μέχρι να ξετυλίξει το νήμα, να δει αν αντέχει το ταξίδι στο φως, στο χάος....πιάνει ένα χάρτη ναυτικό τον απλώνει και κόβει τον λεβάντε στη μέση....κάπου άκουσε ότι προς τα ΄κει ζει η χαμένη ατλαντίδα του....που πριν χαθεί ήταν ένα νησί που ταξιδεύει....που είχε στην αγκαλιά του κοχύλια κι έναν φλοίσβο που χόρευε....κάθε που έλουζε την ψυχή της....