"Ερωμένη την λες"

Μια πόλη, μια γυναίκα, μια θεά. Ποια από τις τρεις άραγε θα χωρέσει στο γοβάκι του μυαλού μου, του μυαλού σου, ώστε να σύρει τον χορό;

Σώπα και άκου. Άκου τα βήματα και ύστερα δες. Δες με το μέσα σου την χορογραφία, στο φως στην σκιά, στην ανατολή στην δύση.

Υγρός ζωντανός παράδεισος θαρρώ, μιλάει φωναχτά σχεδόν εκκωφαντικά συνήθως. Αλλά η σιωπή της, τούτη είναι που οργώνει τα βλέφαρα καθώς βγάζουν το νυχτοκάματο τους. Εικόνες για μένα αλλά και για σένα, εικόνες που έρχονται και φεύγουν, εικόνες που τρέχουν αλλά και που παγώνουν, εικόνες κολλύριο για τα ξένα μάτια αλλά και για τα γνωστά.

Εκατοντάδες χρώματα την μέρα, μυριάδες σκιές την νύχτα, υμνούν τον καλλιτέχνη τις αισθήσεις τον έρωτα.

Γυναίκα λοιπόν, ίσως γιατί εκφράζει πιότερο την ζήση που αντιλαμβάνομαι μαζί της, αλλά και το όνειρο που με συνεπαίρνει τα μέγιστα, ώστε να μη την έχω απατήσει ποτέ στην ψυχή.

Θηλυκό ντόμπρο που διαχειρίζεται τις σκιές του μαγικά, βγάζοντας τον σκηνοθέτη τρελό, σαστισμένο, εκτός προβολής, ανήμπορο να κουμαντάρει τα εικονοστοιχεία του.

Κόρη με ήχους βροντές, σιωπές και μελωδίες, για χορούς κυκλωτικούς και άκυκλους, χορούς που καίγονται να σε πιάσουν απ' τα μέσα σου να σου μάθουν τα βήματα, να πας παραπέρα να πας ίσα για βουτιά.

Αμόλυντη παρθένα μα και πρόστυχη, γεμάτη ηδονή, γεμάτη καμπύλες λυτρωτικές που λαμπυρίζουν στον ήλιο, που ερωτεύονται στην σκιά. Αυτό όμως είναι το τραγούδι της σκιάς, που αφήνει τα χρώματα να μπαινοβγαίνουν από τις θαρραλέες εικόνες της μέρας, στις φοβισμένες σέπιες της νύχτας, που κατατρέχει το όνειρο, που μεγεθύνει τον έρωτα στο κορμί της.

Εργόχειρο της, η δαντέλα με τις εικόνες. Μαϊστράλι και αστροπελέκι, πούσι και άρωμα, καμπάνα και δόλωμα, πανσέληνος και ξόβεργα, όλα εκεί κι άλλα τόσα να μαρτυρούν τα πάθη που μπαινοβγαίνουν στην δαντέλα της.

Πόσο με εξιτάρει το καθαρό φως πάνω της-εκείνο που ζηλεύεις σαν καλοκαιριάτικο μαύρισμα-πόσο με παρασέρνει η παγωμένη ανάσα της, λες κι έρχεται από τον σταυρό του Βορρά.

Ε ναι για, αυτή είναι η πόλη μου, πατρίδα μου, ερωμένη, βάσανο μου που έχει χαραγμένο στα εσώψυχα της τον σταυρό του Βορρά, τον μύθο της κρυστάλλινης πριγκίπισσας που ερωτεύεται τον χρόνο της όσο την πιπιλάμε....

http://www.youtube.com/watch?v=Dsq8BM4M7Xs

"Μετά την επιστροφή"

Δώσε μου ένα χάδι είπε μια φωνή μέσα μου. Αυτό είναι το μαγικό χάδι που μπαινοβγαίνει στην δαντέλα της ψυχής γράφοντας τον λαβύρινθο του έρωτα. Ανερμάτιστος ο έρωτας πηγαινοέρχεται κι αυτός δίχως να ξαποστάσει να πιει δυο χούφτες νότες, να δροσιστεί. Τρελός ο ρυθμός του δεν γράφει συναίσθημα ορατό, μόνο αφήνει κάποια ηχοχρώματα να δέσουν να τυλιχτούν στο κενό της, εκεί που δεν λιώνει ο πάγος. Το άρωμα της πενταδιάστατο καταφθάνει από παντού, σαν γιατριά στον τρελό που όμως δεν πιάνει. Μια ώριμη ματιά της υγρή κατά προτίμηση κι ας προήλθε από αναταράξεις, κάνει το είδωλο να σείεται ποικιλοτρόπως ώσπου να σπάσει.

Δεμένος στα γκρέμνα της, υπομένω την σιγή σαν μαστίγωμα στο δέρμα μου, για να πάρει η ψυχή το μάθημα, να λυθεί να τρέξει ξωπίσω της, πίσω από το άρωμα της.

Τούτο το άρωμα το νιώθω παντού. Η διαίσθησή μου λέει να γράψω την μελωδία του έρωτα πάνω σ' αυτό. Άλλοτε πάλι μου γνέφει να βουτήξω στα μάτια της να κάμω το ταξίδι δίχως γυρισμό, με πυξίδα την ένταση της ανάσας καθώς λυγά απ' το βαρύ φορτίο. Τα πριν και τα μετά δεν έχουν γνώμη.

Αφέθηκα στον γυρισμό. Ο φόβος έτριζε την γέφυρα καθώς περνούσα δυο φορές. Πας και δεν έρχεσαι λέγαν, αλλά το πέρασμα πρέπει να το δεις να το κατανοήσεις, να το ζήσεις και ανάποδα. Έτσι νυμφεύεσαι την σοφία του μετά, την σοφία των εκλεκτών των λίγων καθώς ερμηνεύουν τα κρυπτογραφημένα όνειρα με μια σειρά πρωτόγνωρη. Πες το περιέργεια τόλμη, πες το ερέθισμα, όμως το ταξίδι ολοκληρώθηκε. Ένα ταξίδι κρυφής επιστροφής από την χαμένη πύλη. Ταξίδι σπουδής πόνου και ηθικής, κατευόδιο στην παλιά ψυχή. Εμπόδια πληγές λαξευμένες ρωγμές δεν κατάφεραν να κλείσουν θέση εισιτήριο 'μα θες για τα πέρα, για το άπειρο.

Έτσι πρέπει-αποφάνθηκε η αγκαλιά στο δικαστήριο του πόνου. Και το χαμόγελο και το χαμόγελο, και το φιλί και το γέλιο και το χάδι, όλα στην υπεράσπιση για τις αχτίδες της αλήθειας. Η απόφαση χαραγμένη στην δύση με βατήρα την ανατολή. Και η έρμη η νυχτιά δικαστής του ονείρου, όσο κι αν χτυπήσει το ψυχόσφυρο στην έδρα της, στηθοπαλεύει κι αυτή τα παλιά της καμώματα. Αλλά τελικά κουρνιάζει κάπου εκεί πρυμνά της βάρκας. Περιμένει τον χρόνο να δουλέψει τον ήλιο μέσα της, να αποξηράνει τα κατακάθια της επώδυνης σάρκας, να αναχαιτίσει την έπαρση της μνήμης. Κάποιες ελπίδες δεν είχαν λιώσει τελικά, αλλά όπως και στην δαντέλα, την δύναμη την μετράς στα ανοίγματα στις τρύπες στα χασίματα.

Αυτό είναι, μια βάρκα μοναδική που κυνηγάει φλοίσβους που κοντοστέκεται για λίγο στα βότσαλα που χαράζει την άμμο....

Μια βάρκα με τον χάρτη του έρωτα στο πέτσωμα της....