"Ο χρόνος το δάκρυ και η ωριμότητα του φθινοπώρου"

Η προσφορά του φθινοπώρου μεγαλοπρεπείς στα όρια του ψυχικού δέους έρωτα και αβύσσου, κατακτά κάθε αλλοπρόσαλλη ματιά τουλάχιστον ως ερμηνεία ερωτημάτων πολυσυλλεκτικών σκέψεων και ώριμης παρουσίασης αυτών, ως βάθος αλλά και ως επιφάνεια.
Τα χρώματα πρώτα από όλα κατεργάζονται τα οφθαλμοφανή μηνύματα κατορθώνοντας να διαχωρίσουν την υφή τους από την ψυχρή στην θερμή ισορροπία διαλαλώντας την ευαρέσκεια της γήινης σταθερότητας στον βωμό της αιθεροβάμων υπόληψης.
Αχτίδες πλεχτές ανάμεσα σε φυλλώματα μαλώνουν χαϊδεύοντας το σαθρό φυλλόχωμα, ενίοτε λικνίζονται στις υγρές εναπομείναντες σταλαγματιές πλησίον σάπιων φύλλων, διαθλάζοντας την οξύτητα σε αραχνοϋφαντη απαλότητα.
Κάπου στο βάθος η μη απουσία της ψυχής, αισθάνεται γεύεται μα και προσμένει να τιθασεύσει τον χρόνο, σαν το φιλί που διαστέλλεται έως ότου βρει το μονοπάτι της ατελέσφορης προσωποποιημένης παγίδας του παραθύρου στον καθρέπτη της.
Ο χρόνος του φθινοπώρου ο πιο ώριμος φίλος στην διεργασία της σκέψης και των συναισθημάτων κρίνει την επιθυμητή βολιδοσκόπηση ερεθισμάτων, σεβόμενος την περίσσεια της νόησης αυτών ως εισβολέας αλλά και ως επιτιθέμενος προς αυτά, ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο της διαύγασης στην προσπάθεια κατανόησης των όσων παραπάνω αφουγκράζεται.
Πολύ περισσότερο δε στοιχεία μη ορατά προβάλλονται σε αυτόν ως ψήγματα αφαιρετικής υπόστασης της σκέψης φευγαλέα θα έλεγα, μα ικανά να εισχωρήσουν σε αυτόν αφού τα ακτινογραφήσει τοποθετώντας τα έμπροσθεν του φωτός, για πλήρη ανάλυση ακόμη και της πιο νανόφεγγης σκιάς.
Περνώντας αντίπερα στην πραγματικότητα, επικαλούμαι την ουτοπία της ελεύθερης πτώσης του γηραιού φύλλου, σαν χρονικό όριο ερμητικά πεπερασμένο γεμάτο αρώματα εικόνες ήχους και σύνεση, έως το πάγωμα του στην γη ή πάνω σε μια ψυχή χαρίζοντας της, πλήρη συναισθηματική μύηση στον εσώτερο μου κόσμο, που συνηθίζω να μεγεθύνω μέσα από το μικρότερο δάκρυ που μου έστειλε ένα πλατύ χαμόγελο της.