"Η πανσέληνος της ψυχής μου"

Φεγγάρι μου ιδανικά ατημέλητο μα ολόγιομο φλεβαρίζεις με τα σύννεφα σαν θέατρο σκιών στο πάλκο τ'ουρανού, κι ο άνεμος απαλός μαέστρος ζωγραφίζει το σκηνικό παρέα με το όνειρο εκείνο το τρισδιάστατο που λιώνει σαν τ'αγγίξεις.
Φεγγάρι που μιλάς την γλώσσα του έρωτα χωρίς λόγια με αέρινη κίνηση κλεμμένη απαλότητα από τα πιο λεπτεπίλεπτα σύννεφα, που μόνο οι νεράιδες υφαίνουν με τα χνώτα τους στο σχήμα της αγάπης.
Φεγγάρι μου λύσε και τα μαλλιά σου να βρουν τα ξωτικά τον δρόμο τους τούτη την νύχτα που κρύβονται τ'άστρα και μένεις μόνο εσύ φάρος στον ορίζοντα του γαλαζόπλεκτου θόλου.
Φεγγάρι δωσ' μου το δάκρυ σου να πιω φάρμακο για τις πληγές μου που ζωντανεύουν ορθάνοιχτες τις γκρίζες νύχτες της προσμονής, να χαλαρώσει ο πόνος ωσότου κλειδωθούν οι ερινύες στο σεντούκι τους, στη χαράδρα του χρόνου στην αβοήθητη σπηλιά.
Φεγγάρι μου είσαι ο λάθος ήλιος που δεν πρόλαβε να λάμψει την στιγμή που έκλεινε ερμητικά η σκουριασμένη καγκελόπορτα της νιότης μου, μα που αναμένει μια στάλα απ' το δάκρυ μου ν'ανάψει της ψυχή σου το μικρό λυχνάρι, που η φλόγα του δίνει στον ήλιο ανάσα και άρωμα στα όνειρα μου.