Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

"Η αντιστροφή της σκιάς"

Κάποτε γέρνω μελαγχολικά για πράγματα που συνέβησαν εντέχνως, με πρωταγωνιστές κομψές νεανικές ψυχές προσάγουσες να επιλέξουν το βήμα της χειραφέτησης τους, αδυνατώντας ωστόσο να ανταπεξέλθουν λόγο ιδιάζουσας μίξης ανόμοιων υλικών, στη χύτρα της χειραγωγημένης βίβλου.
Γεγονότα που λιθοβολούν την στοιχειώδη λογική σπασμωδικά μεν αλλά με ρυθμό λιωμένης στάλας από αξύριστης εντολής παγωμένη ματιά, μεταμορφώνουν το συναίσθημα από τα όρια ερωτικού ξεσπάσματος χειρουργημένης καρδιάς σε τύφλωση συνείδησης, αποτέλεσμα υστερικής δράσης δίχως μπούσουλα.
Φτασμένα όνειρα χάνουν την παραμυθία τους στο βυθό της έπαρσης, με τα χαμόγελα να εκθέτουν την μολυσμένη ανάσα μη μπορώντας να βρουν το φίλτρο του πόθου, που θα ενθρονίσει το άρωμα στην ζωτική του θέση.
Δικαιώματα απονέμονται σε αδύναμους δικαιούχους, μιας και το σφίξιμο ξεπέρασε τον τοκά αδυνατώντας να ζέψει το περιεχόμενο, πλην απορίας κενού ενδιαφέροντος και καθαυτού άυλης υπόστασης.
Το πλακόστρωτο καταμετράει πόσες πατούσες το ζέσταναν αλλά και πόσες το έφτυσαν, γνωρίζοντας την σταθερότητα που τους παρέχει μέχρι το σημείο επαφής και μόνο, προτού ξεπλυθεί η προσπάθεια από το πρωτοβρόχι της κάθαρσης και ρίξει ο ήλιος την καλημέρα του.
Βασανισμένη και η ακοή ψάχνει στήριγμα στο πεντάγραμμο της με κραυγές και άξεστους κρότους, αλλά και χροιές μελωδικές από πιάνο αγριοτριανταφυλλιάς που αφήνει τις νότες του να ρέουν την πέτρινη σκάλα της ψυχής, στο ολοστρόγγυλο πλινθόκτιστο πηγάδι της αγάπης, λησμονώντας την άνοδο.
Μετρώντας τότε το κομπολόι του χρόνου τους, ζευγαρωμένες πια οι ψυχές, απολαμβάνουν την μέθεξη της φωτισμένης σκιάς, βλέποντας την να λειαίνει τις σκιερές αχτίδες του παρελθόντος σε τούτη την ανυπόστατη μάχη λογικής-συναισθήματος, σταθεροποιώντας τον δείκτη της πλάστιγγας υπέρ μιας λύσης παράλληλης με την πορεία της καθεμιάς.......

η απόσταξη του θυμού που έγινε δάκρυ συγκίνησης......"Μετά την επιστροφή"......

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

"Ο χρόνος το δάκρυ και η ωριμότητα του φθινοπώρου"

Η προσφορά του φθινοπώρου μεγαλοπρεπείς στα όρια του ψυχικού δέους έρωτα και αβύσσου, κατακτά κάθε αλλοπρόσαλλη ματιά τουλάχιστον ως ερμηνεία ερωτημάτων πολυσυλλεκτικών σκέψεων και ώριμης παρουσίασης αυτών, ως βάθος αλλά και ως επιφάνεια.
Τα χρώματα πρώτα από όλα κατεργάζονται τα οφθαλμοφανή μηνύματα κατορθώνοντας να διαχωρίσουν την υφή τους από την ψυχρή στην θερμή ισορροπία διαλαλώντας την ευαρέσκεια της γήινης σταθερότητας στον βωμό της αιθεροβάμων υπόληψης.
Αχτίδες πλεχτές ανάμεσα σε φυλλώματα μαλώνουν χαϊδεύοντας το σαθρό φυλλόχωμα, ενίοτε λικνίζονται στις υγρές εναπομείναντες σταλαγματιές πλησίον σάπιων φύλλων, διαθλάζοντας την οξύτητα σε αραχνοϋφαντη απαλότητα.
Κάπου στο βάθος η μη απουσία της ψυχής, αισθάνεται γεύεται μα και προσμένει να τιθασεύσει τον χρόνο, σαν το φιλί που διαστέλλεται έως ότου βρει το μονοπάτι της ατελέσφορης προσωποποιημένης παγίδας του παραθύρου στον καθρέπτη της.
Ο χρόνος του φθινοπώρου ο πιο ώριμος φίλος στην διεργασία της σκέψης και των συναισθημάτων κρίνει την επιθυμητή βολιδοσκόπηση ερεθισμάτων, σεβόμενος την περίσσεια της νόησης αυτών ως εισβολέας αλλά και ως επιτιθέμενος προς αυτά, ώστε να έχει τον πλήρη έλεγχο της διαύγασης στην προσπάθεια κατανόησης των όσων παραπάνω αφουγκράζεται.
Πολύ περισσότερο δε στοιχεία μη ορατά προβάλλονται σε αυτόν ως ψήγματα αφαιρετικής υπόστασης της σκέψης φευγαλέα θα έλεγα, μα ικανά να εισχωρήσουν σε αυτόν αφού τα ακτινογραφήσει τοποθετώντας τα έμπροσθεν του φωτός, για πλήρη ανάλυση ακόμη και της πιο νανόφεγγης σκιάς.
Περνώντας αντίπερα στην πραγματικότητα, επικαλούμαι την ουτοπία της ελεύθερης πτώσης του γηραιού φύλλου, σαν χρονικό όριο ερμητικά πεπερασμένο γεμάτο αρώματα εικόνες ήχους και σύνεση, έως το πάγωμα του στην γη ή πάνω σε μια ψυχή χαρίζοντας της, πλήρη συναισθηματική μύηση στον εσώτερο μου κόσμο, που συνηθίζω να μεγεθύνω μέσα από το μικρότερο δάκρυ που μου έστειλε ένα πλατύ χαμόγελο της.


Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

"Η πανσέληνος της ψυχής μου"

Φεγγάρι μου ιδανικά ατημέλητο μα ολόγιομο φλεβαρίζεις με τα σύννεφα σαν θέατρο σκιών στο πάλκο τ'ουρανού, κι ο άνεμος απαλός μαέστρος ζωγραφίζει το σκηνικό παρέα με το όνειρο εκείνο το τρισδιάστατο που λιώνει σαν τ'αγγίξεις.
Φεγγάρι που μιλάς την γλώσσα του έρωτα χωρίς λόγια με αέρινη κίνηση κλεμμένη απαλότητα από τα πιο λεπτεπίλεπτα σύννεφα, που μόνο οι νεράιδες υφαίνουν με τα χνώτα τους στο σχήμα της αγάπης.
Φεγγάρι μου λύσε και τα μαλλιά σου να βρουν τα ξωτικά τον δρόμο τους τούτη την νύχτα που κρύβονται τ'άστρα και μένεις μόνο εσύ φάρος στον ορίζοντα του γαλαζόπλεκτου θόλου.
Φεγγάρι δωσ' μου το δάκρυ σου να πιω φάρμακο για τις πληγές μου που ζωντανεύουν ορθάνοιχτες τις γκρίζες νύχτες της προσμονής, να χαλαρώσει ο πόνος ωσότου κλειδωθούν οι ερινύες στο σεντούκι τους, στη χαράδρα του χρόνου στην αβοήθητη σπηλιά.
Φεγγάρι μου είσαι ο λάθος ήλιος που δεν πρόλαβε να λάμψει την στιγμή που έκλεινε ερμητικά η σκουριασμένη καγκελόπορτα της νιότης μου, μα που αναμένει μια στάλα απ' το δάκρυ μου ν'ανάψει της ψυχή σου το μικρό λυχνάρι, που η φλόγα του δίνει στον ήλιο ανάσα και άρωμα στα όνειρα μου.