'Άπειρο ψυχής"

Ξωτικό το άπειρο γλιστράει στην πρώτη χαραμάδα από την βραχοσπηλιά της ψυχής που θα'βρει, αβέβαιο ως προς το κλείδωμα της κατεύθυνσης αλλά και κινησιογόνο ως προς τα ασύμμετρα κοιλώματα της.
Ψυχορύπανση γιγαντωμένη στο άπειρο, μεταλλαγμένη σε άριστο τυχοδιώκτη συνθλίβει περιουσίες συναισθημάτων αλλά και αναζωογονεί ενίοτε επωδούς θλιμμένων ενορχηστρώσεων γηγενών αδιάλλακτων κυμάτων πλημμελής νοημοσύνης και χαμηλής φωτοσκίασης.
Κάθε υπερβολή αισθαντικής υπερχείλισης καταδιώκεται από καταρράκτη απύθμενο, βροντίζοντας άνευ υπεκφυγής την συγχορδία της μελωδίας της ψυχής στο πεντάγραμμο της αρμονικής διαδρομής, εστιάζοντας στον κατακερματισμό οποιασδήποτε ανοδικής νότας παρόλο τον συντονισμό με το διαπασών της συνείδησης.
Και καθώς υπερπηδά τις ζωτικές βραχονησίδες με τις στρατηγικά προσανατολισμένες ανατολικές σκοπιές, υπερφαλαγγίζει και την τελευταία χαμογελαστή λέμβο για το διαστέλλον ταξίδι στην σκιά, ανοίγοντας τον φάκελο με το εισιτήριο της προπαγάνδας του χάους, ατελέσφορα ως προς την έξοδο από τον λαβύρινθο, που οδηγεί προσήνεια της νυχτιάς κατευθείαν στον τοκετό της μαύρης ψυχικής τρύπας.
Ουδείς δίνατε να κρίνει τα εκ των έσω πλην του ψυχικού χρόνου του καθενός ως έχει, μα αβάσιμου και ανίκανου να συγχρονιστεί με τον παροντικό, ίσως και μόνο στην μία και τελική αναμέτρηση του με το όνειρο.