"Ιθάκη ψυχή της θάλασσας"

Τη ψυχή της θάλασσας ουδείς την εκοινώνησε μιας και το δισκοπότηρο πνίγηκε στο βυθό της εκεί δίπλα στα κοράλλια που πλέκουν οι γοργόνες στα μαλλιά τους και λούζονται με τον αφρό που αφήνει πίσω του κύμα θεριό ακούραστο, και τότε μονάχα γνέφουν του έρωτα μονολογούν τη ζήση που γεύονται οι ναυτικοί οι μπρατσομένοι οι άξεστοι κι ας μεθοκοπούν κοφτά της κουπαστής κι ας τρίζει η κουβέρτα.
Μόνο η νυχτιά η σερέτισσα που χρωματίζει μαύρα όλης της πλάσης τα χρώματα που την ημέρα φέγγουν, σφίγγει τα γκέμια της μεστά μα δεν την εξορκίζει, γιατί πολλά πρέπει να συμβούν για να λαλήσει η ψυχούλα της, να στάξει βραχνό σημάδι.
Μήτε κι ετούτοι οι στεναγμοί που σιγοτραγουδάνε οι αντρειωμένοι μέτοικοι της υγρής αβύσσου που για τύχη τους εδιάλεξαν να φτάσουν στην Ιθάκη, και τους πρόκανε ο θεριστής του χρόνου ο καβαλάρης, κρατώντας τρίαινα γυρτή χιλιοϋπογεγραμμένη και τους επήρε τη ματιά την ακριβοθώρητη, μιας κι έβλεπαν τον έρωτα να έρχεται σιμά τους.
Είναι η Ιθάκη το όνειρο ή το όνειρο η Ιθάκη, γράφουν οι έρμες οι γραφές,  μα η γραφή των σπάει σαν τα φτερά του λουλουδιού του χόρτου εκείνου του κλέφτη, που το κυλά ο άνεμος ως της ψυχής την άρμη.

άρμη που απλώνεις στην ψυχή
του ιωδίου γλύκα
και χωρατεύεις
με φύκια και ιππόκαμπους
αφρούς και αρμυρίκια
αύρα απάνεμη ζεστή
καμάρι ονειρεμένο