"Η ψυχή της Κρητικής Λύρας"

Καθώς μου έρχεται στο νου η φιγούρα της από τα πρότερα μου ταξίδια στη μεγαλόνησο, αναπολώ τους ήχους της μάνας Κρήτης που περιγράφονται μελωδικά από τη λύρα της όσο τίποτε άλλο.
Λύρα ρακή κι 'αγρίμι της μοναξιάς μου μνήμη, που σημαδεύει το μυαλό τα χείλη τη ψυχή το μεγάλο όνειρο.Στ 'άκουσμα της ριγά η καρδιά κι ας είμαι μακριά της, ήχοι μεστοί παληκαρίσιοι ερωτικοί, πλιάτσικο κάμουν των φαραγγιών τη θλίψη που τη θωρούν οι αετοί τα 'γρίμια το θυμάρι.
Λύρα στο σχήμα ώριμου αχλαδιού που στέκει ανάποδα, σα της γυναίκας τη καρδιά που αργανασαίνει το ρυθμό του έρωντα και του φιλιού, λύρα στο σχήμα βάρκας που ταξιδεύει τη νυχτιά στα κύματα τ' αρχοντικά, να πιάσει θέλει τ 'άστρα, τη άβυσσο και της ψυχής τη λάβα, να μας πάει στις πλάτες των σταυραετών στου ήλιου τη πραμάτια.
Λύρα που στο κάλεσμα της τρέχεις στον ίσκιο, μάνας αγέρωχης π'αγκαλιά έχει όλα τα παιδιά σα κυνηγάνε ξωτικά και βότανα στα ρέματα και στις υγρές της  ράχες.
Κι αυτοί οι ήχοι οι στεναγμοί λαβώνουν τη ψυχή μου με κάμουν να πονώ να κλαίω δίχως δάκρυ, πικρό σημάδι αβάσταχτο που το ακούν οι ψυχές και γνέφουν στο δοξάρι ,να πάρει γη και ουρανό και να χιμίξει καταγής στου φαραγγιού το ατίθασο νερό που πλένονται τ 'αγρίμια, κελάηδημα γλυκόπικρο που όμοιό του δεν ζει.
Λύρα μέτρο της Κρητικής αντρείας.

σου έταξα στους ήχους της
ρακή και μαντινάδες
να το θωρούν οι αετοί
σα δάκρυ απ 'τις μανάδες