"Το μέλι της ζήσης"

Αν είναι κάτι που πρέπει να λατρεύουμε που γαληνεύει  όσο και γαλουχεί τη ψυχή μας, δεν είναι τίποτε άλλο από τη παντοδύναμη ετούτη θεάρεστη ουσία που συμφορές δε φέρνει, και κρύβει μέσα της την ωριμότητα της σκέψης όλης της πλάσης πάνω στη κορύφωση της, στο χρονικό στίγμα που ανθεί ο έρωτας και χαμογελά το πάθος.
Με το άρωμα της διεγείρει τη φρέσκια μνήμη που θέλει να αναδυθεί, αλλά τη δεσμώνουν οι πληγωμένες θύμησες που αγκιστρόθηκαν στον νου, σαν τον ιστό της αράχνης και αναμένουν νέες συμφορές να στοιβαχτούν στα δίχτυα της, έως ότου τη σφογγοποιήσουν ώστε να μη δύναται να συγκρατήσει κάτι τις περισσότερο από το μολυσμένο αγέρα που διαπερνά τις οπές της.
Με το χρώμα της το χρυσαφένιο, το γήινο το παθιασμένο, που αν το δεις αντίκρυ στο ήλιο θα σου γιομίσει την ίριδα ουράνια τόξα, να κλέψεις λίγο απ'αυτά και με το πινέλο της ψυχής να φτιάξεις τον δικό σου παραμυθένιο κόσμο, όπως τον ονειρεύεσαι πάνω σε καμβά ερωτικά ραμμένο από τα πέταλα των λουλουδιών της πλάσης.
Με τη γεύση της να καθηλώνει και τον πιο αρρωστημένο ουρανίσκο, χτίζοντας τοιχώματα πάθους αγιάτρευτα ικανού να αποτρέψει και τη πιο πεζή αδιαφορία ως προς τη λαγνεία, της "ανορεξίας" που φέρει πλέων ο καθείς λόγο πάνδεινων καθημερινών δεσμών με ανήσυχα ψυχικά γεγονότα που χτίζονται τεχνηέντως από "μακρινούς μεγαλάδελφους" για την πειθήνια συμπόρευση μας μετά πλείστου φόβου ως προς τα καλοστημένα σχέδια των, περνώντας τα από τη θεωρία στη πράξη.
Απλά και μόνο στο "άκουσμα της" να ευφραίνεσαι τη λιτή μεγαλοπρέπεια της ηχούς που αναβλύζει το "ίδιον της ουσίας της" στην τακτικώς δοσμένη ηχορύπανση που πλινθοβολεί τα ταλαιπωρημένα αυτιά μας

"Ιθάκη ψυχή της θάλασσας"

Τη ψυχή της θάλασσας ουδείς την εκοινώνησε μιας και το δισκοπότηρο πνίγηκε στο βυθό της εκεί δίπλα στα κοράλλια που πλέκουν οι γοργόνες στα μαλλιά τους και λούζονται με τον αφρό που αφήνει πίσω του κύμα θεριό ακούραστο, και τότε μονάχα γνέφουν του έρωτα μονολογούν τη ζήση που γεύονται οι ναυτικοί οι μπρατσομένοι οι άξεστοι κι ας μεθοκοπούν κοφτά της κουπαστής κι ας τρίζει η κουβέρτα.
Μόνο η νυχτιά η σερέτισσα που χρωματίζει μαύρα όλης της πλάσης τα χρώματα που την ημέρα φέγγουν, σφίγγει τα γκέμια της μεστά μα δεν την εξορκίζει, γιατί πολλά πρέπει να συμβούν για να λαλήσει η ψυχούλα της, να στάξει βραχνό σημάδι.
Μήτε κι ετούτοι οι στεναγμοί που σιγοτραγουδάνε οι αντρειωμένοι μέτοικοι της υγρής αβύσσου που για τύχη τους εδιάλεξαν να φτάσουν στην Ιθάκη, και τους πρόκανε ο θεριστής του χρόνου ο καβαλάρης, κρατώντας τρίαινα γυρτή χιλιοϋπογεγραμμένη και τους επήρε τη ματιά την ακριβοθώρητη, μιας κι έβλεπαν τον έρωτα να έρχεται σιμά τους.
Είναι η Ιθάκη το όνειρο ή το όνειρο η Ιθάκη, γράφουν οι έρμες οι γραφές,  μα η γραφή των σπάει σαν τα φτερά του λουλουδιού του χόρτου εκείνου του κλέφτη, που το κυλά ο άνεμος ως της ψυχής την άρμη.

άρμη που απλώνεις στην ψυχή
του ιωδίου γλύκα
και χωρατεύεις
με φύκια και ιππόκαμπους
αφρούς και αρμυρίκια
αύρα απάνεμη ζεστή
καμάρι ονειρεμένο

"Η ψυχή της Κρητικής Λύρας"

Καθώς μου έρχεται στο νου η φιγούρα της από τα πρότερα μου ταξίδια στη μεγαλόνησο, αναπολώ τους ήχους της μάνας Κρήτης που περιγράφονται μελωδικά από τη λύρα της όσο τίποτε άλλο.
Λύρα ρακή κι 'αγρίμι της μοναξιάς μου μνήμη, που σημαδεύει το μυαλό τα χείλη τη ψυχή το μεγάλο όνειρο.Στ 'άκουσμα της ριγά η καρδιά κι ας είμαι μακριά της, ήχοι μεστοί παληκαρίσιοι ερωτικοί, πλιάτσικο κάμουν των φαραγγιών τη θλίψη που τη θωρούν οι αετοί τα 'γρίμια το θυμάρι.
Λύρα στο σχήμα ώριμου αχλαδιού που στέκει ανάποδα, σα της γυναίκας τη καρδιά που αργανασαίνει το ρυθμό του έρωντα και του φιλιού, λύρα στο σχήμα βάρκας που ταξιδεύει τη νυχτιά στα κύματα τ' αρχοντικά, να πιάσει θέλει τ 'άστρα, τη άβυσσο και της ψυχής τη λάβα, να μας πάει στις πλάτες των σταυραετών στου ήλιου τη πραμάτια.
Λύρα που στο κάλεσμα της τρέχεις στον ίσκιο, μάνας αγέρωχης π'αγκαλιά έχει όλα τα παιδιά σα κυνηγάνε ξωτικά και βότανα στα ρέματα και στις υγρές της  ράχες.
Κι αυτοί οι ήχοι οι στεναγμοί λαβώνουν τη ψυχή μου με κάμουν να πονώ να κλαίω δίχως δάκρυ, πικρό σημάδι αβάσταχτο που το ακούν οι ψυχές και γνέφουν στο δοξάρι ,να πάρει γη και ουρανό και να χιμίξει καταγής στου φαραγγιού το ατίθασο νερό που πλένονται τ 'αγρίμια, κελάηδημα γλυκόπικρο που όμοιό του δεν ζει.
Λύρα μέτρο της Κρητικής αντρείας.

σου έταξα στους ήχους της
ρακή και μαντινάδες
να το θωρούν οι αετοί
σα δάκρυ απ 'τις μανάδες