"Στο παραθύρι του Οκτώβρη"

Οκτώβρης, και τα αποδημητικά ήδη τα φύσηξε ο βοριάς στο νότο. Ερήμωσε εν μέρη ο ουρανός αλλά το κενό γιόμισε με πορτοκαλόγκριζες ανταύγειες σχεδόν κάθε δείλι. Αυτό το δείλι μελετούν οι του έρωτα παθόντες χωρίς σχόλια. Μόνο χαμόγελα ψυχής και ρωτήματα. Ερωτήματα υγρά γκρίζα ζωντανά, άλλοτε πλυμένα με δάκρυ κι άλλοτε με χυμό από συναισθήματα ανόθευτα, να δίνουν την δική τους φευγαλέα εξήγηση για την ευδαιμονία του δειλινού, για την άλωση του έρωτα.

Άλωση του έρωτα, μεγάλη κουβέντα από που να την πιάσεις να μην πληγωθείς, από πού να την πιάσεις να μην ευχαριστηθείς. Δεν το'χει ο νους μου να φλυαρεί για την καρδιά, μα ξέρει το μονοπάτι να πάει να έρθει. Στο διάβα του μαζεύεις ότι χρήσιμο μα δεν πλησιάζεις στα γκρέμνα, τα βλέπεις μαγεύεσαι σιωπάς, ώσπου να φτάσει η ώρα να γίνεις πετούμενο αν μη τι άλλο αγριμόφτερο. Τότε μόνο αγγίζεις το κενό και αφήνεις το ρέμα να σε βγάλει στα σούρουπα.

Ετούτα τα σούρουπα λοιπόν έρχονται ξανά και ξανά είτε σαν εικόνες είτε σαν αναμνήσεις να ντύσουν το χρόνο που περνά, την πεθυμιά του ονείρου, να πάρουν μέτρα για την ερχόμενη άνοιξη, να εκκινήσουν για να ξαποστάσουν. Σκιές του τώρα αχτίδες του ύστερα.

Κάποιοι λοιπόν ψάχνουν ένα παγκάκι να γείρουν, όχι όποιο κι όποιο μα το κατάδικο τους παγκάκι, εκείνο που κρατεί το άρωμα της σάρκας τους, το άρωμα της ψυχής τους. Κάποιοι άλλοι πάλι μετρούν του φλοίσβου τις ρυτίδες καθώς σχηματοποιούν τις αναμνήσεις τους νοσταλγώντας τα αποδημητικά τους.

Και η μαγεία της εποχής στον καθρέπτη της άνοιξης, μοιρολογεί τις πληγωμένες ψυχές πρότερα, μα ύστερα τρέχει να ερμηνεύσει τον λόγο για τούτο το συναπάντημα. Κι ο λόγος όσο κι αν φαίνεται τρανός άλλο τόσο στοιχειωμένος είναι, μιλημένος να πλανέψει τις ψυχές με την βοήθεια του δειλινού και του φλοίσβου, τώρα που λείπουν και τα αποδημητικά.

Και πως είναι να γροικάς τον έρωτα; με ρώτησε μια ψυχή.

-Η ανάσα, η ματιά, το άρωμα, ξέρουν μα δε μιλούν, γιατί είναι σαν να σφαλίζεις τον έρωτα, γιατί τα μυστικά του πρέπει να λάμπουν, να ξεδιπλώνουν στα δειλινά που σέρνουν ξωπίσω τους τα αποδημητικά.

Μάλιστα, τώρα μιλάς καθαρά, την άκουσα να λέει, τόσο που αποκοιμήθηκα αχνά μέσα στην φρεσκάδα του ονείρου μου.....