Ο πρωτάρης καφές ο γνωστός "της καλημέρας" έχει την καθημερινή του θέση εκεί πάνω στον παλιό πάγκο τον διάτρητο τον σαρακοφαγωμένο. "Δουλειά του" λέει είναι να μαγνητίζει καλοπροαίρετα με το άρωμα του την κουρασμένη υπνωτισμένη μνήμη μου, που δεν έχει τίποτε άλλο να ζηλέψει η έρμη εκτός από τούτο το σαράκι του πάγκου, μιας και έχει γίνει κι αυτή διάτρητη συν το χρόνω.
Αναρωτιέμαι αν το χαλαρό της μνήμης λειτουργεί, σαν φίλτρο παρόμοιο με την τύρφη που καθαρίζει το απόσταγμα και βαστά τα κορυφαία αρώματα προς ιδίαν χρήση ή σαν την κινούμενη άμμο που παρασέρνει ότι βρει στο κατόπι της και το διασύρει έως τα έγκατα.
Τι κι αν ο Κύκλωπας έχει ένα μάτι, ο καφές και δη ο πρωινός έχει πάμπολλα ώστε να παίρνει ανάσα από δαύτα. Απίθανα μικρά ματάκια που σε διαβάζουν με ευκολία την ώρα που τον απολαμβάνεις μέσα κι έξω από τον κόσμο σου.
Γιατί δεν αργεί η στιγμή που πρωτορουφάς ξέγνοιαστα χορταστικά γιομάτα έμπνευση κι ας καίγεσαι, καθώς τα βλέπεις ένα ένα ή πολλά μαζί ντυμένα φουσκάλες να χορεύουν βαλςάμικο ταγκό στην κατηφορική πίστα της ψυχής σου.
Φυσικά και "τα έχω" με τις φουσκάλες με τούτα τα μικρά συμπαθητικά πλασματάκια που αραδιάζω μέσα μου κάθε πρωί σαν ναρκωτικό, έχοντας κάμει σκληρή προσπάθεια να τα διαβάσω πιο πριν να δω τι έχουν να μου σύρουν αλλά, που η αποτυχία της ανάγνωσης τους δεν με προειδοποιεί ποτέ. Αντιθέτως εκείνα κυλάνε φωλιάζουν χτίζουν μέσα μου καθημερινά, κάνοντας ένα ταξίδι στον εσωτερικό μου κόσμο ψάχνοντας να απελευθερώσουν τα μυστικά μου. Αυτά με "βλέπουν" εγώ όχι.
Διαρκή πάλη του μυαλού με το άρωμα, που ξεκινάει από απλή χαμογελαστή κουβεντούλα, συνεχίζει σε ευχάριστο παιχνιδάκι άκακο σαν τα επιτραπέζια, μα στο τέλος πάντα καταλήγει σε σκληρή μάχιμη δοκιμασία με χωρίς νικητή. Είναι ο διάλογος της πρωινής απαίδευτης καθάριας ψυχής ύστερα από την αφαίμαξη της νύχτας, με στοχαστικές εναλλαγές συναισθημάτων, να παίρνουν νέες φόρμες σκέψης για το δύσβατο της ημέρας και χαμόγελο πάνω από όλα, το πιο ελπιδοφόρο καύσιμο για το ταξίδι.
Καφές λοιπόν ελληνικός ντόμπρος ξανθός ζεματιστός στο καυτό μπρίκι, με το κουταλάκι αναδεύοντας να κελαηδά στο μέταλλο, βγάζοντας έναν υγρό μεστό αρωματισμένο ήχο σαν νότες πρωινής καμπάνας απόκρημνου μοναστηριού, που αναγγέλλει την έλευση της νέας ημέρας του νέου φωτός της νέας αύρας.
Πρωινός καφές
Στον πρωινό καφέ
ακονίζω σκέψεις
οργώνω κύματα
να περάσω απέναντι
στο άρωμα διαλύω τα όνειρα
στη ζάχαρη τη νύστα
στις φουσκάλες τις χρυσές
τους εφιάλτες πνίγω
ο καναπές μου συντροφιά
πλάι στο τζάμι
χειραφετώ τις ώρες μου
πυξίδα ν'αγοράσουν
με μια γουλιά να κουμπωθώ
με δυο να επιστρέψω
με το φλιτζάνι αδειανό
να ξαναζωντανέψω
Απορίας άξιον, καφές μοναχικός για να γλυκάνει το έμπα ή συντροφικός για να καρπίσει το μετά.....
Αναρωτιέμαι αν το χαλαρό της μνήμης λειτουργεί, σαν φίλτρο παρόμοιο με την τύρφη που καθαρίζει το απόσταγμα και βαστά τα κορυφαία αρώματα προς ιδίαν χρήση ή σαν την κινούμενη άμμο που παρασέρνει ότι βρει στο κατόπι της και το διασύρει έως τα έγκατα.
Τι κι αν ο Κύκλωπας έχει ένα μάτι, ο καφές και δη ο πρωινός έχει πάμπολλα ώστε να παίρνει ανάσα από δαύτα. Απίθανα μικρά ματάκια που σε διαβάζουν με ευκολία την ώρα που τον απολαμβάνεις μέσα κι έξω από τον κόσμο σου.
Γιατί δεν αργεί η στιγμή που πρωτορουφάς ξέγνοιαστα χορταστικά γιομάτα έμπνευση κι ας καίγεσαι, καθώς τα βλέπεις ένα ένα ή πολλά μαζί ντυμένα φουσκάλες να χορεύουν βαλςάμικο ταγκό στην κατηφορική πίστα της ψυχής σου.
Φυσικά και "τα έχω" με τις φουσκάλες με τούτα τα μικρά συμπαθητικά πλασματάκια που αραδιάζω μέσα μου κάθε πρωί σαν ναρκωτικό, έχοντας κάμει σκληρή προσπάθεια να τα διαβάσω πιο πριν να δω τι έχουν να μου σύρουν αλλά, που η αποτυχία της ανάγνωσης τους δεν με προειδοποιεί ποτέ. Αντιθέτως εκείνα κυλάνε φωλιάζουν χτίζουν μέσα μου καθημερινά, κάνοντας ένα ταξίδι στον εσωτερικό μου κόσμο ψάχνοντας να απελευθερώσουν τα μυστικά μου. Αυτά με "βλέπουν" εγώ όχι.
Διαρκή πάλη του μυαλού με το άρωμα, που ξεκινάει από απλή χαμογελαστή κουβεντούλα, συνεχίζει σε ευχάριστο παιχνιδάκι άκακο σαν τα επιτραπέζια, μα στο τέλος πάντα καταλήγει σε σκληρή μάχιμη δοκιμασία με χωρίς νικητή. Είναι ο διάλογος της πρωινής απαίδευτης καθάριας ψυχής ύστερα από την αφαίμαξη της νύχτας, με στοχαστικές εναλλαγές συναισθημάτων, να παίρνουν νέες φόρμες σκέψης για το δύσβατο της ημέρας και χαμόγελο πάνω από όλα, το πιο ελπιδοφόρο καύσιμο για το ταξίδι.
Καφές λοιπόν ελληνικός ντόμπρος ξανθός ζεματιστός στο καυτό μπρίκι, με το κουταλάκι αναδεύοντας να κελαηδά στο μέταλλο, βγάζοντας έναν υγρό μεστό αρωματισμένο ήχο σαν νότες πρωινής καμπάνας απόκρημνου μοναστηριού, που αναγγέλλει την έλευση της νέας ημέρας του νέου φωτός της νέας αύρας.
Πρωινός καφές
Στον πρωινό καφέ
ακονίζω σκέψεις
οργώνω κύματα
να περάσω απέναντι
στο άρωμα διαλύω τα όνειρα
στη ζάχαρη τη νύστα
στις φουσκάλες τις χρυσές
τους εφιάλτες πνίγω
ο καναπές μου συντροφιά
πλάι στο τζάμι
χειραφετώ τις ώρες μου
πυξίδα ν'αγοράσουν
με μια γουλιά να κουμπωθώ
με δυο να επιστρέψω
με το φλιτζάνι αδειανό
Απορίας άξιον, καφές μοναχικός για να γλυκάνει το έμπα ή συντροφικός για να καρπίσει το μετά.....
