"Η ζωή μας πάνδα και πάραυτα"

Η άνοιξη ντυμένη στα καλύτερα της αν και υγρή απ'το κλάμα δροσίζει το καλοκαιράκι της για να το μεγαλώσει γοργά ώστε να μας βαφτίσει στους ρυθμούς του, αργόσυρτους ιδρωμένους μα χαλαρούς ως επί το πλείστον, αλλά και ενίοτε τρεχαλιτούς σαν κλωτσοσκούφι μπομπιράδων στην αλάνα με τα χαμόγελα.
Υπάρξεις στο μεγαλείο της ανθοφορίας τους με γύρη από γέλιο ψυχής, μαρτυρούν την εξωστρέφεια της χαράς του πανηγυριού και της απόλαυσης απλόχερα στους διψασμένους διαβάτες του χειμώνα που έπεσε πλέον σε χείμερα, κι εκείνοι παρασυρμένοι από την κάψα της ρουφάνε λαίμαργα απανταχού την γύρη πριν φτάσει καταγής.
Η ελπίδα που τριγύριζε ράθυμα στην ξενιτιά, έφτασε στην αγκάλη της ζήσης μας, λίγο απρόσμενα λίγο τυχάρπαστα λίγο ξώφαλτσα, αλλά παντελώς εύθυμα και συντροφευτικά στο αφαιρετικό μας στερέωμα, αστεριών που ιχνηλατούν τη σκέψη μας συνοδευτικά του θαμπού γαλαξιακού ορίζοντα, προς τις ζωτικές αχτιδοανάσες του εραστή ήλιου.
Θερμό το καλοκαιράκι που καταφθάνει ψήνει κάτω από τον τεράστιο μεγεθυντικό φακό της ψυχικής ευδαιμονίας, την μοναξιά και την μεταλλάσει κοχλικά σε διαμάντι απομνημονεύοντας την για χειμώνες ορφανούς γυάλινους που αν τυχόν δακρύσουν στη γυάλα τους, χαράζοντας τους θα κυλίσει το δάκρυ για να ξαναποτίσει την ψυχή να την ξαναδροσίσει.
Δροσιά κι αγέρας, χαμόγελα και τραγούδια, μάτια λαμπερά χείλη μεστά, αγκαλιές και λαχτάρες χαράς, συντροφιά στο φως και παρέα στο κύμα με τις νυχτιές να μας φιλούν, και τα αστέρια να μας χαρίζουν την λάμψη τους, είμαστε έρωτας βγαλμένος απ'τα βάθη πηγής καλοκάγαθης ψυχής, που ρέει καλοσυνάτα γάργαρα και μουσκεύει κάθετι στην όχθη της αισθητικά κι αισθαντικά διαυγέστατα και κρυστάλλινα ως συναίσθημα που αδημονεί να συντροφεύσει ψυχανεμήσματα, καλημέρες και καληνύχτες τραμπάλας γιομάτης ευγνωμοσύνη και γιορτινή γαλήνη.

<< Είμαι εδώ ζω >>

Είμαι εδώ ζω
τι κι αν τα μάτια μου θολά
και το μυαλό μου αλύγιστο
έχω ψυχή σταυραετού
και άγνοια μικρού παιδιού
που ερωτά τον ουρανό
πούθε να βγει ο ήλιος
κι εκείνος απαντά γοργά
απ'της ψυχής την αρχοντιά

είμαι εδώ ζω
με το χαμόγελο μεθώ
χείλη που είδα και ποθώ
μάτια σμιχτά το σ'αγαπώ

είμαι εδώ ζω
μεσ'τα λουλούδια κατοικώ
φτιάχνω πλεξούδες για χορό
νότες αλλοπαρμένες
που θα μου δώσουνε σκουντιά
για μιας αλήτισσας καρδιά
να την ραντίσω με φιλιά
του έρωτα υγρή δροσιά
να μη με βρουν χειμώνες

είμαι εδώ ζω
με το χαμόγελο μεθώ
χείλη που είδα και ποθώ
μάτια σμιχτά το σ'αγαπώ

'Άπειρο ψυχής"

Ξωτικό το άπειρο γλιστράει στην πρώτη χαραμάδα από την βραχοσπηλιά της ψυχής που θα'βρει, αβέβαιο ως προς το κλείδωμα της κατεύθυνσης αλλά και κινησιογόνο ως προς τα ασύμμετρα κοιλώματα της.
Ψυχορύπανση γιγαντωμένη στο άπειρο, μεταλλαγμένη σε άριστο τυχοδιώκτη συνθλίβει περιουσίες συναισθημάτων αλλά και αναζωογονεί ενίοτε επωδούς θλιμμένων ενορχηστρώσεων γηγενών αδιάλλακτων κυμάτων πλημμελής νοημοσύνης και χαμηλής φωτοσκίασης.
Κάθε υπερβολή αισθαντικής υπερχείλισης καταδιώκεται από καταρράκτη απύθμενο, βροντίζοντας άνευ υπεκφυγής την συγχορδία της μελωδίας της ψυχής στο πεντάγραμμο της αρμονικής διαδρομής, εστιάζοντας στον κατακερματισμό οποιασδήποτε ανοδικής νότας παρόλο τον συντονισμό με το διαπασών της συνείδησης.
Και καθώς υπερπηδά τις ζωτικές βραχονησίδες με τις στρατηγικά προσανατολισμένες ανατολικές σκοπιές, υπερφαλαγγίζει και την τελευταία χαμογελαστή λέμβο για το διαστέλλον ταξίδι στην σκιά, ανοίγοντας τον φάκελο με το εισιτήριο της προπαγάνδας του χάους, ατελέσφορα ως προς την έξοδο από τον λαβύρινθο, που οδηγεί προσήνεια της νυχτιάς κατευθείαν στον τοκετό της μαύρης ψυχικής τρύπας.
Ουδείς δίνατε να κρίνει τα εκ των έσω πλην του ψυχικού χρόνου του καθενός ως έχει, μα αβάσιμου και ανίκανου να συγχρονιστεί με τον παροντικό, ίσως και μόνο στην μία και τελική αναμέτρηση του με το όνειρο.