Και ήρθαν τα χελιδόνια ανήμερα της Μεγαλοβδομάδας. Σέρνουν μαζί τους εκείνη την ελάχιστη χαρά που τονίζει την Μεγαλοθλίψη των ημερών. Μια χαρά όλο χάρη, μια χαρά από φτερουγίσματα που την νιώθεις σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά. Γιατί εδώ κάτω χωλαίνουν τα χρώματα, ξεθωριάζουν αν τα αγγίξεις ακάλεστος.
Κι όμως το βλέμμα επιβάλλεται να είναι κάτω ταπεινά απλωμένο, αλλά και μέσα στην εσώτερη μάζωξη στον αναβρασμό της ψυχής. Εκεί που κοχλάζουν τα συναισθήματα για να βγάλουν το μύρο.
Σημαντική εκ βαθέων λοιπόν η βδομάδα, ζυμώνει την ψυχή με ρυθμό, την χορεύει την σκαλίζει. Κι ύστερα την ξεπλένει την ντύνει την πλάθει, την μαθητεύει να μην τρομάζει στον ίσκιο της. Και πριν την φορτώσει με χαμόγελα της δίνει το μύρο δώρο και φυλακτό συνάμα, να το μοιράσει έξω, εκεί όπου λιμνάζει η καταχνιά.
Ξανασηκώνω το βλέμμα ψηλά, εκεί που ζωγραφίζουν τα χελιδόνια μια καρδιά. Μια καρδιά γεμάτη αγάπη που σκορπά πέφτοντας πάνω στην Μεγαλοθλίψη σαν απόσταγμα γλυκό, τόσο γλυκό όσο.
Τούτη η θλίψη, η ποίηση αυτοπροσώπως.
Θεοδωρίδης Ευάγγελος
Κι όμως το βλέμμα επιβάλλεται να είναι κάτω ταπεινά απλωμένο, αλλά και μέσα στην εσώτερη μάζωξη στον αναβρασμό της ψυχής. Εκεί που κοχλάζουν τα συναισθήματα για να βγάλουν το μύρο.
Σημαντική εκ βαθέων λοιπόν η βδομάδα, ζυμώνει την ψυχή με ρυθμό, την χορεύει την σκαλίζει. Κι ύστερα την ξεπλένει την ντύνει την πλάθει, την μαθητεύει να μην τρομάζει στον ίσκιο της. Και πριν την φορτώσει με χαμόγελα της δίνει το μύρο δώρο και φυλακτό συνάμα, να το μοιράσει έξω, εκεί όπου λιμνάζει η καταχνιά.
Ξανασηκώνω το βλέμμα ψηλά, εκεί που ζωγραφίζουν τα χελιδόνια μια καρδιά. Μια καρδιά γεμάτη αγάπη που σκορπά πέφτοντας πάνω στην Μεγαλοθλίψη σαν απόσταγμα γλυκό, τόσο γλυκό όσο.
Τούτη η θλίψη, η ποίηση αυτοπροσώπως.
Θεοδωρίδης Ευάγγελος
