Αγρίεψε επ' αυτού η θάλασσα
σήκωσε μισό βήμα εξομολόγηση
πάφλασε το βλέμμα μου να την αγγίξω
να λήστεψω ολίγον αφρό
κατάλευκο, σαρακηνό
παρθένας άρμη μεθυστικό συγχώριο
στον ουρανίσκο ζευγωτό
με μια αστραπή και μια προνύμφη
μπουλούκι ψημένο αγκαλιά
έλεος δροσιά πυξίδα λήθη
κάλιο το όνειρο της πράξης
ή των ανθών τα βάσανα που επιπλέουν
Η "Ιθάκη" ανέκαθεν μου δημιουργούσε ένα δέος με το "ταξίδι της".....ένα δέος φτιαγμένο από το "πούσι" των συναισθημάτων, της αισθαντικότητας, του πάθους, της γόνιμης σκέψης για την ζήση, ώστε να μην δέσω ποτέ στο λιμάνι της.....ακόμη φτάνω αλλά αυτή φεύγει γι' αλλού....."Το νησί που ταξιδεύει" είναι η δική μου Ιθάκη που δε θα ήθελα να αισθανθώ ποτέ.....
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015
"Φρέαρ"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)