"Φρέαρ"

Αγρίεψε επ' αυτού η θάλασσα
σήκωσε μισό βήμα εξομολόγηση
πάφλασε το βλέμμα μου να την αγγίξω
να λήστεψω ολίγον αφρό
κατάλευκο, σαρακηνό
παρθένας άρμη μεθυστικό συγχώριο
στον ουρανίσκο ζευγωτό
με μια αστραπή και μια προνύμφη
μπουλούκι ψημένο αγκαλιά
έλεος δροσιά πυξίδα λήθη

κάλιο το όνειρο της πράξης
ή των ανθών τα βάσανα που επιπλέουν

"Για πάμε για πάμε"

Είναι δύσκολο να αναχωρείς από έναν τόπο όταν τον σκέφτεσαι, έναν τόπο που τόσο απλά σε γέμισε. Φεύγεις αλλά είσαι εκεί, εκεί που χτυπά η καρδιά του Valetudo, μια καρδιά κατακίτρινη σαν μπαλάκι που το κοπανάνε οι ρυθμοί να βρει τον στόχο του, τον σκοπό του την τρέλα του....πέρασμα πάθους το λέει ο νους, αλλά και πείρας ενθουσιασμού ήθους, πέρασμα χαράς άστιγμης θαρρώ. Το νιώθεις από την μια το βλέπεις από την άλλη, το εισπράτεις σε κάθε αντάμωμα λέξεων ματιάς αγκαλιάς χειραψείας...."για πάμε για πάμε" δεν βλέπω γυρισμό, γράφει ο καλλιτέχνης με την λαλιά του....
...."για πάμε για πάμε" φωνάζει και η ψυχή χαμένη, παραδομένη θα έλεγα στον παράδεισο των αισθήσεων που την πλημμυρίζουν ζωντανή, που την εκάμουν περήφανη για αυτά που γεύτηκε, πανευτυχή που έλυσε την μιλιά της την ματιά της την λήθη της....
...."για πάμε για πάμε" χορεύουν και οι ρυθμοί οι αγκαλιές τα βλέμματα, εκείνα τα χαμογελαστά που κολυμπούν μέσα στην αγωνία της επιτυχίας της πρώτης φοράς, την αγωνίας της νιότης γι' αυτό που θε να ζήσει, γι' αυτό που καρτερεί, την αγωνία της σκιάς να βρει το φως της....
...."για πάμε για πάμε" μεγάλη κουβέντα αληθινή, μέγιστη λεξιά, προτροπή στην χαρά και στο σμίξημο με όλα μέσα, με τους αγώνες, με τις συναντήσεις και τις συγκινήσεις, με τις νοστημιές, με κρασί και με ρακή, με αρώματα μεστά της Κρήτης, μοναδικά....
...."για πάμε για πάμε" ωρέ κοπέλια, για πάμε να το ιδούμε της λεβεντιάς το πρόσωπο που το εσκάλισε η γη σας "ολοστρόγγυλα εκατό"....από την μια της άκρη μέχρι την άλλη και ολόγυρα, και παντού και πάντα, απ' όπου ανασαίνει η φιλία....

"Αξέχαστο"

Δυο μηδέν ένα τέσσερα, χρονιά κατά προτίμηση τσίλι γκουρμέ. Έτος εντός εκτός και επί τα υπόλοιπα, έτσουξε ψυχές βαφτισμένες σε τσουκάλια, παραδωμένες στον υγρό ψαλμό τους.
Έτος άχωρο, ανολοκλήρωτα παθιασμένο, έτος πλωτό προγεφύρωμα στην άμμο, έτος χιονοζάλης ανεμόγραφτο. Έβλεπε ξωπίσω του αλλά και εμπρός του, με ορίζοντα ατημέλητα ανοργάνωτο αλλά θαρραλέο. Δούλεψε το μεγαλείο του με άστοχες σκέψεις στοχασμών, εύστοχων και μη. Τα είχε όλα, τα έδωσε όλα, τα πήρε όλα, αλλά δεν έφυγε μήτε και ξέφυγε. Πήγε και πήρε από το χεράκι το νέο έτος και μας το φέρνει υπό την προστασία του, ακατέργαστο κρύσταλλο φασκιωμένο στην αγκαλιά του. Να δούμε εντός του πριν θολώσει, πριν γίνει θάλασσα πνίχτρα ή σώστρα, πριν χαραχτεί από το φως ή το σκοτάδι, πριν το μετά αλλά και μετά το πριν, δίπολο φρέσκο τρελά αγιασμένο.
Τι κι αν περάσουμε το κατώφλι λοιπόν, τι κι αν σαλέψουμε το μαντίλι, εκεί και αυτό, όχι για να μας ξεπροβοδίσει, αλλά για να μας διδάξει, να μας προστατέψει με την εμπειρία του, την σκέψη τον μπούσουλα την ψυχή του....δυο μηδέν ένα τέσσερα, τέσσερις λέξεις σε μια....αξέχαστο....

....καλή χρονιά....