"Όνειρα πέταλα"

Γόνος βροχής κι αχτίδας είσαι

που αναπνέει σε κοίλα χαμόγελου

κι αποκαμωμένη από έρωτα σιωπάς την θύμηση σου

στα ύστερα της νυχτιάς

στη λάβα της λαμπάδας
και τρέχουν ξωπίσω σου οι ελπίδες χολές
αβύζαχτες, βαλσαμωτές στ' αμόνι
και που τις έβρισκες και που τις έχανες

φλέβες πρησμένες κείτονται

τ' αμφίδρομο μονοπάτι δεν το 'ζησες, ούτε την στάλα του
κι έλεγες να χορτάσεις την τύχη σου, φιλώντας την πυξίδα
μα μια ήττα τόλμησες στα χείλη, από γιασεμί άκορφο
κι από λεβάντας δέμα
κι η τυλιχτή κορδέλα σαν ξέφτισε, σου 'γνεψε μια θυμωνιά αγκάλες
στίβα στ' αγέρα την ξεριά, στίβα δίπλωσες
τούτη την ποικιλία από ξέφτια
όλα παράσημα ανθισμένα