"Ευμετάβλητα ψεγάδια"

Ώρες ώρες με καταδιώκει ένα ίχνος δυσεύρετης κατανόησης, μια μαλθακή προσμονή για αλλότρια συναισθήματα.
Η θλίψη αδημονεί στον εξώστη να πέσει πάνω μου να με κατακεραυνώσει, αλλά παγώνω τον χρόνο της πτώσης της ως εξιλαστήριο θύμα, θυσία στο ανένταχτο χαμόγελο της ψυχής της.
Μια μελωδία εισχωρεί στα σπλάχνα μου, τη νιώθω να μου υποσκάπτει όλες τις ανέραστες σκέψεις, καθώς μεμψιμοιρώ τα αχόρταγα νεκρά βράδια συντροφιά με τον απόηχο του φιλιού της.
Φιλί, λέξη, πράξη, αίσθηση, επίγευση, πρόλογος στον έρωτα μα και επίλογος μαζί. Αδάμαστη περιπέτεια το δάγκωμα στα χείλη σφυρηλατείται στην ζεστασιά της αγάπης και στον πόνο του πόθου και της λαχτάρας του. Πόσα φεγγάρια κρατεί άραγε η σαρκώδη υφή του; Πόσες φορές δεν χαροπαλεύει με τον ήλιο για να σβήσει τον πόθο;
Φθινόπωρο, φιλί και φύλλα άνωθεν, φιλί και φύλλα ριχτά καταγής, αποθέωση στην υγρή παρουσία της γεύσης του, εξιλέωση στην ικανότητα της αντανακλαστικής διαίσθησης του. Ετούτα λοιπόν τα υπέρ αιωνόβια δέντρα, αρματώνουν το παραμύθι που γράφουν, στον χαραγμένο από τον χρόνο ρυτιδιασμένο φλοιό τους.
Στα χθες ωστόσο μου μίλησε το λιτοδίαιτο σπουργιτάκι από την εξώριζα μιας γερμένης μυγδαλιάς, τιτιβίζοντας, "τον άκουσα τον ήχο του φιλιού της να διαπερνά την σιωπή ανδρώνοντας την ανάσα",χαιρέτησα κι εγώ με λίγα ψίχουλα.
Κατά βάθος αγκομαχώ, ξετινάζω την μνήμη μου κάπου κάπου στο μπακιρένιο μαγκάλι της γιαγιάς καθώς ξετυλίγει εκεί δίπλα το αδράχτι του χρόνου, βλέποντας την αργότερα να πλέκει με χρωματιστές λέξεις το κιλίμι της ζωής, όπου θα περπατήσει ο καθείς συντροφιά με την μοίρα του.
Στιγμές στιγμές αναρωτιέμαι αν είναι το ζωντανό φιλί παρηγοριά στον έρωτα ή το νεκρό ζεστασιά στην θύμηση;
Φεύγω λοιπόν για να αναβιώσω το πάθος της γέννησης μου πριν την ύπαρξη του θανάτου μου.

"Το πατάρι"

"Εκ των έσω"

Άνθισε η άνοιξη φθινόπωρο
μέσα από αντάρες
μέσα από χαμόγελα
εγκυμονούσε δειλά
κρατώντας την υπόσχεση
κι ο χρόνος δεσμεύει τα δάκρυα
στην μνήμη μας ελιξίριο
η ψυχή γιόμισε φως
αγνό ελεύθερο

Άνθησε η άνοιξη φθινόπωρο.....τούτη την ώρα που δυσκολίες τρανταχτές σκιάζουν τα συναισθήματα και τα θέλω, μη μπορώντας να βρουν αντίκρυσμα από τις μελαγχολικές στιγμές των κοσμικών παθών. Απορημένη και η ίδια η άνοιξη έδωσε απλόχερα τα χρώματα της σε μια συνάντηση αλληγορικών ψυχών σκιάζοντας το παρασκήνιο.

Μέσα από αντάρες.....κατά καιρούς έσφιξε η γροθιά τον χτύπο της και μάτωσε νικώντας την κάθε απόμακρη σκέψη, φέρνοντας την ισορροπία στην παλλόμενη πραγματικότητα, δείχνοντας μας τον λογικό ορίζοντα την ώρα του λυκαυγές.

Μέσα από χαμόγελα.....χαλάρωσαν τα όποια βλέμματα απορίας και φόβου για το εικονικό γίγνεσθαι, βάζοντας σε τάξη τα συναισθήματα ώστε να υφανθεί ένα χειροποίητο χαλί ψυχών με σφιχτοδεμένους κόμπους, που είναι έτοιμο να απογειωθεί για το ταξίδι κάθε χίλιες και μια νύχτες.

Εγκυμονούσε δειλά.....η ελπίδα της επιτυχίας μέσα στην μήτρα της αποτυχίας των καιρών, μα καθώς έσκισε τον σκιερό πλακούντα και την στείρωσε, αναδύθηκε πια η καλοσύνη και πήρε την μορφή παιδικής πνοής για όλες τις ψυχές που την γεύτηκαν.

Κρατώντας την υπόσχεση.....ετούτη η πνοή θα φιλέψει όλες τις αύρες από όποια κατεύθυνση, ώστε να δροσίζει τα τέκνα της όταν ιδρώνουν, από την προσπάθεια να χωριστούν σε μπουλούκια θεατρικής πάλης προσομοιώνοντας την νυχτωμένη έπαρση που κατοικεί ενίοτε ατυχώς στο όνειρο της πραγματικότητας.

Κι ο χρόνος δεσμεύει τα δάκρυα.....στο κελάρι του να ωριμάσουν, για να ξεπλένουν στο μέλλον κάθε στίγματα σκουριασμένης σκέψης, καρβουνιασμένης υπόληψης σε τυχών λαθεμένες συγκυρίες, καθότι πάθη και παρορμητικότητα χορεύουν στο νου του καθενός καθοδηγώντας μας κάπου κάπου σε λαθεμένες αποφάσεις στιγμής, μπερδεύοντας τα βήματα στο τάνγκο της φιλίας και της όμορφης τούτης σχέσης.

Στην μνήμη μας ελιξίριο.....οι στιγμές σταυροφιλήματος, θερμής αγκαλιάς, εύηχου γέλιου και χαμόγελου ψυχής, στέκεται υστερόγραφο, κρατούμενο, διορθωτής και μπούσουλας θα έλεγα, για το ταξίδι μας σε όποια πέλαγα με όσα κύματα καταιγίδες αλλά και μπουνάτσες θα ανταμώσει η πλώρη μας.

Η ψυχή γιόμισε φως.....και ανάταση καθώς χαλάρωσε πλέων και η τελική συμπιεσμένη ένταση από την αναμονή, με τις εικόνες που γιέμισαν τούτο το αντάμωμα, και ήταν πολλαπλάσιες της πραγματικής ζήσης στο μυαλό μας, μιας και οι διαδρομές εντός του λαβύρινθου της χαράς όλων μας, αντανακλούσαν σε κρυστάλλους ψυχών χορεύοντας την σκέψη σε κοχλιωτό ρυθμό, ως άλλος σίφουνας ευτυχίας.

Αγνό ελεύθερο.....το συναίσθημα χαράς πια, πλημμύρισε και το πιο κολοσσιαίο φράγμα για να μπορεί να βγει στην απεραντοσύνη της εσώτερης ψυχικής ευδαιμονίας, και να μας ψιθυρίζει κάθε στιγμή την αλήθεια για την θετική έκβαση κάθε καλοκάγαθου ρου.